Yvonne van Berendonk (Mars)
49 jaar, vrouw met ASS
Blog geplaatst op: 19 april 2019
Anders zijn…
Ik voelde me onbegrepen. Niemand kende me, maar ik wist wie ik was en wilde zijn.
Ik heb het altijd geweten, al van kinds af aan. Iets klopte er niet. Er waren duidelijke verschillen tussen mijn interesses en die van andere kinderen. Hun enthousiasme was me onbekend, zoals bij uitjes en overige groepsgelegenheden. Samen spelen? Ja, omdat het op school verplicht was en thuis op straat omdat het zo hoorde. In het begin stond ik er niet bij stil, denkend dat iedereen eenzelfde gedachtegang had. Lang hield die vergelijking geen stand. Zo vond ik het aanpassen van de spelregels onder het mom van vriendjespolitiek of eigen belang vreselijk; de regels golden immers voor iedereen? Natuurlijk maakte ik me daar impopulair mee. Ik begreep niets van die onlogische redenering, noch van de afwijzing. Waarom waren er regels als men zich er niet aan hield en waarom werd het ene kind voorgetrokken terwijl ieder een gelijke beurt was beloofd? Helemaal frappant was dat dit alles heel gewoon werd gevonden. Zelfs de ‘slachtoffers’ schikten zich onderdanig in hun toegewezen rol.
Vanwege mijn tegendraadsheid, mijn voorkeur voor alleen zijn en afwijkende interesses werd ik zelf eveneens een doelwit. Niet alleen bij kinderen, ook bij volwassenen. Mijn kleuterjuf stuurde me eerder naar de basisschool omdat ze me ‘lastig’ vond. De exacte reden is me nooit uitgelegd. Tja, ik sputterde tegen als we het enorme schoolplein moesten vegen. Dat vond ik oneerlijk. Waarom moesten kinderen dat zware werk uitvoeren? Was dit leerzaam? Het leek me eerder een excuus voor luie leraren. Ik haatte het lichamelijk onderzoek door de GGD en liet dat blijken. De gangbare appels, speculaas en melk weigerde ik te eten of drinken en bij elke opdracht had ik wel een opmerking. Kort samengevat waren mijn basis- en middelbare schoolperiodes een aaneenschakeling van ellende: dagelijkse pesterijen, slaag, onbegrip en vernedering. Het VWO vormde de uitzondering. Helaas heb ik die school niet afgemaakt: in het examenjaar moest ik een scriptie schrijven van honderd getypte pagina’s. Ik wist niet waar te beginnen, kreeg geen handvatten aangereikt en raakte het overzicht volledig kwijt. Na vele slapeloze nachten – stress en gepieker – haakte ik in paniek af.
Spiegelen bleek problematisch. Waar anderen dit moeiteloos toepasten, bleef ik achter. Het druiste tegen mijn natuur in me anders voor te doen dan ik was. Ik had niets met roze, jongens of kleding. Nee, ik wilde het piratenschip van Playmobil. Dat was voor jongens, dus ik kreeg het niet, evenmin als de jongensbrommer. Mijn troost vond ik in taal, schrijven en muziek. Door het luisteren naar mijn vaders elpees sprak ik Engels voordat ik er les in kreeg. Vanaf jonge leeftijd schreef ik verhalen en gedichten. Ik ademde in werelden van werkelijk zijn bij het luisteren naar muziek.
Eenzaam was ik niet; ik voelde me onbegrepen. Niemand kende me, maar ik wist wie ik was en wilde zijn.
Wat ik ook deed, ik bleef me verwonden aan dezelfde scherpgerande probleemmuur. Op den duur leerde ik me ‘aanpassen’. Ik moest wel; mijn reacties waren te eerlijk, mijn emoties te overdreven, mijn wensen te expliciet en mijn gedachten te vreemd. De geboorte van mijn masker ging gepaard met vallen en opstaan – alvorens ik het tot een kunstvorm verhief. Het stond voornamelijk in dienst van de maatschappij die mij dwong te participeren en te werken. De buitenwereld dacht dat ik functioneerde… vanbinnen ging ik echter kapot. Volhouden lukte tijdelijk. De koetjes en kalfjes van collega’s, de onlogische regels, druk, eisen en verwachtingen werden me teveel – bovenop de drukte, geuren, geluiden en het Tl-licht. Eigenlijk was het huis verlaten voor mij alleen al een onmogelijke opgave. Er ontstond een recidiverend patroon van ziekmeldingen, depressies, burn-outs, uitbarstingen en conflicten die keer op keer resulteerden in ontslag.
Ik wilde antwoorden. Mijn zoektocht begon op mijn veertiende en ging door tot aan mijn zevenenveertigste, een leeftijd waarop ik inmiddels een schat aan verkeerde diagnoses rijk was: depressie, ADHD, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, borderline en compulsieve obsessieve persoonlijkheidsstoornis (OCP). Niets daarvan beschreef hoe ik me voelde. Niemand keek verder, niemand hoorde me. Ze zagen een verzorgde vrouw die op hoog niveau presteerde. Een intelligent, creatief en welbespraakt persoon. Dat ik slechts overleefde zag niemand. Naast werken kon ik niets, want dat slokte al mijn tijd, energie en inspanning op. Jarenlang kreeg ik niemand overtuigd van mijn pijn, worstelingen en problemen… totdat mijn ADHD-therapeut zag dat er meer met me aan de hand was. Ze stuurde me door en uiteindelijk werd er ASS/Asperger bij me gediagnosticeerd. De opluchting was groot.
Eindelijk een verklaring die mij beschreef. Het lag en ligt niet aan mezelf: het heeft een naam.
Yvonne (Mars)
Meer informatie:
- https://autiboxautismeblogs.blogspot.com/
#autisme #vrouwenmetautisme #latediagnose #erkenningbijautisme
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
Wim (dinsdag, 28 januari 2020 00:11)
Ik heb de diagnose adhd gecombineerd, ass, ptss en persisterende dysthemie.
Wat ik hier lees is zo herkenbaar, kreeg diagnose in 2018. Enerzijds bevrijding en herkenning. Aan de andere kant, van mensen, waarvan je hoopt begrip te krijgen de reactie: "nu weet je het en wat heb je er aan? Of mijn wereld nogmaals instort. Had op wat meer sympathie en begrip gehoopt. Sta nog op wachtlijst Emdr behandeling.
Ben wel blij met therapie en begrip, sliep al jaren heel weinig, door nu de adhd medicatie als 4e dosering voor het slapen te gebruiken ben ik s'nachts wat rustiger en slaap tot 1 1/2 uur langer
Yvonne (Mars) (donderdag, 09 mei 2019 15:57)
Bedankt voor al jullie reacties, lieve dames!
Het is bijzonder fijn om te lezen dat mijn blog niet alleen herkenbaar is, maar dat jullie er ook iets aan hebben. In november 2017 ben ik gestart met mijn blogsite AutiBox om meer (h)erkenning, openheid en inzicht te creëren voor mensen die met autisme te maken hebben. Toch vond ik het schrijven voor deze site behoorlijk intimiderend. Jullie reacties doen me dus extra goed.
Vanwege dit format kan ik niet inhoudelijk reageren op elke individuele reactie. Desondanks wil ik toch het een en ander zeggen:
- Elisa, laat het zeker onderzoeken. Ik wens je ontzettend veel succes toe!
- Heleen, ik vond mijn diagnose al vrij verlaat, maar 71... daar schrok ik van. Heel veel sterkte met de verwerking en veel geluk.
- Melinda, je bent zeker niet de enige. Dat het zo aanvoelde is herkenbaar. Wanneer niemand je begrijpt , voel je je ontzettend eenzaam, niet erkend en lijkt het alsof er geen anderen zijn die jouw strijd delen. Sterkte!
- Annemiek, het stadium wat ik hierin beschrijf ben ik allang voorbij, Ik focus me nu voornamelijk op het accepteren van zaken die niet zullen veranderen. Niet makkelijk. Sommigen dingen zijn erg taai en moeilijk te behappen. En natuurlijk mag je me verwijzen naar jouw blog.
- Arne, op AutiBox staan diverse blogs over mijn verdere leven met autisme, mocht je interesse hebben.
- Cleo, zo herkenbaar. Een deel uit mijn blog Onbegrip en Overschatting:
“Ik vind het allemaal wel meevallen met je.”
“Je kunt zo veel en hebt zo veel gedaan.”
“Ik heb dat ook wel eens. Iedereen heeft dat.”
“Ik vind je niet depressief overkomen.”
“Waarom kun je dat niet? Eerst kon je het wel.”
“Ik snap het niet: dat is toch leuk om te doen?”
“Doe niet zo moeilijk.”
“Laat het los. Zo erg is het niet.”
“Je bent zo sterk. Je komt er wel.”
Al dat onbegrip. Al die verwijten. Al die aannames. Moe word je ervan…
Wat is het toch met autisme? Het lijkt alsof je van alles mag hebben, maar zo gauw je autisme hebt, trachten de meesten dit te ontkrachten. Deze groep heeft een ongezouten mening over, of invulling van, wat je dan wel zou (kunnen) hebben en gaat zonder nadenken voorbij aan een leven van worstelingen, strijd en pijn."
Ik wens iedereen veel kracht, geluk, schoonheid en balans toe!
Elisa Evers (woensdag, 01 mei 2019 12:55)
Zelf begon ik een aantal jaar geleden het vermoeden te krijgen dat ik wellicht ook ASS heb. Als ik me bijna volledig in jouw verhaal herken, zou ik bijna concluderen dat ik zeker weet dat ik het ook heb. Nu nog eindelijk een centrum vinden waar ik dat eindelijk kan laten onderzoeken.
Niels van Erp (zondag, 28 april 2019 13:14)
Wat jij onder woorden kunt brengen hoe het gaat petje af.
Spijker op zijn kop.
Zelf kan ik het niet verwoorden maar klopt precies de knelpunten die je beschrijft.
Dank je wel
Heleen Michielsen (zaterdag, 27 april 2019 00:51)
Wat heb je deze zoektocht goed beschreven.Het lijkt ontzettend op mijn verhaal.
Met een verschil.Mijn zoektocht begon met 13 jaar .met mijn ouders op het MOB.en eindigde 14 februari dit jaar.En inmiddels ben ik 71 jaar.
Ik heb veel te verwerken.Alle puzzelstukjes vielen ook gelijk op zijn plaats bij mij.
Ik heb ASS en ADHD.
Ook ik ben enorm opgelucht en dankbaar dat ik het nu weet.
Ik heb zo ontzettend veel foute diagnoses gehad.En altijd geweten dat ze niet klopte. Van binnen weet je het.
Ik wist ook gelijk toen ik de diagnose ASS kreeg dit kopt.Ik herken de mezelf bijna overal in.
Dank je wel voor het schrijven van jou leven.
Het helpt mij ook verder met verwerken nu.
Ik wens je een mooi leven toe .
Annemiek (vrijdag, 26 april 2019 12:14)
Ha Yvonne,
Wat herkenbaar, alsof je mijn verhaal vertelt, maar dan anders!
Dank voor je openheid en scherpe weergave van je pijnpunten. Ik heb al een paar keer een reactie geprobeerd, maar het lukt niet. Misschien mag ik je naar mijn blog verwijzen.
Ik hoop dat je opluchting je kracht geeft en de moed om 'er tegenaan te gaan'. Ik wens je daarbij alle goeds!
Wendy (vrijdag, 26 april 2019 09:53)
Wauw wat is dit herkenbaar.
Ik ben 43 en ook onlangs gediagnosticeerd met Ass.
Ik lees gewoon mijn verhaal.
Dit bevestigd voor mij dat wij vrouwen zo ons best doen om ons aan te passen terwijl we zo ontzettend moeten knokken om te overleven in deze maatschappij.
Dank je wel
Melinda (vrijdag, 26 april 2019 09:28)
Dank he wel voor het schrijven van dit stuk.
Gelukkig zijn er meer vrouwen met ASS dacht bijna dat ik alleen was
Arne (donderdag, 25 april 2019 22:04)
Zou graag willen lezen hoe het daarna verder ging.
Evelien (woensdag, 24 april 2019 14:22)
Zeer herkenbaar helaas, maar dat weet je. ❤️❤️❤️❤️❤️
Lotte (dinsdag, 23 april 2019 22:38)
Wow alsof ik mijn eigen verhaal lees�
Cleo (zaterdag, 20 april 2019 19:38)
Tja, zó enorm herkenbaar: mooi geschreven en treurig tegelijk. Zelf nu bijna een jaar de diagnose ASS/Asperger. Eerst opgelucht en nu er (natuurlijk ;-) ) heel eerlijk over. Meestal is de reactie:" weet je het wel zeker? Ik merk er niets van." En dat óók van collega's waarmee ik o.a. veel mensen met ass begeleid, maar dan met een verstandelijke beperking.
Daarom is het zo fijn om herkenning te zien in deze blogs: ik ben niet gek, ik heb gewoon ASS.�