Nina (woensdag, 29 maart 2023 10:10)

Dank je wel dat je zo eerlijk schrijft. Zo herkenbaar; het verwerken van informatie, de 'kortsluiting', de worsteling...

Dinie (zondag, 22 januari 2023 07:21)

Heel mooi beschreven Desiree. Ook ik heb ASS in mij en weet het nu pas een maand of 8. Jij beschrijft ook mij, in je verhaal. Alleen ik had geen huilbuien, wel dat korte lontje, nog steeds. ‘T lijkt wel, dat er mensen zijn die het ASS niet willen begrijpen. Ik vind het leven zomaar een moeilijk iets. Vaak denk ik de laatste tijd had ik maar niet geweten, laat me maar gewoon aan modderen. Ik zie wel wanneer ik weer neer ga.

Door therapieën, zijn er inmiddels toch mooie dingen bij me ontstaan. Ik kan me beter verstaanbaar maken door schrijven, maar ik rijk nog niet zover, daar waar ik gehoord zou willen worden. Ik kan inmiddels ook door schrijven, mijn gevoelens tonen. Ik probeer er daardoor ook achter gekomen wat ik nog wil, uit dit leven. Door EMDR therapie kan ik inmiddels ook huilen, zelfs waar mensen bij zijn, al doe ik dat het liefst niet.
Ook al zijn er al wel mooie nieuwe dingen in me ontstaan, er zal wel altijd een strijd in mezelf blijven en hopelijk ga ik daar niet aan ten onder. Bedankt Desiree voor het delen van jouw strijd, daardoor weet ik nu dat ik daar niet alleen in sta en nog vele met ons. Groetjes Dinie.

Linda (donderdag, 10 november 2022 09:56)

Hallo Désirée,

Jouw verhaal komt keihard bij mij binnen. Alles is zo herkenbaar! Het ontroerd mij, omdat het mijn eigen verhaal kan zijn. Ik ben nu 50 en heb de diagnose nog niet, maar de eerste stappen zijn wel genomen. (helaas duurt dat nog wel even want de wachtlijst is lang) De dagelijkse worsteling met het leven, onbegrip, je anders voelen, steeds vastlopen, opnames, verkeerde diagnoses etc. Geen leven maar overleven......Het wordt voor mij gevoel ook steeds zwaarder, want de rek is er simpelweg gezegd, gewoon uit.
Toen ik stuitte op een artikel over ASS viel alles op z'n plek. Ik ben begonnen met lezen en kan niet meer stoppen met lezen. Ik voel mij verloren, boos en verdrietig dat dit niet eerder is ontdekt. Dan had ik de juiste ondersteuning kunnen krijgen en de kwaliteit van leven was een stuk beter geweest.
Ik wens je veel sterkte en bedankt voor je openhartige verhaal.
Liefs
Linda

Avalon (zaterdag, 15 oktober 2022 14:32)

Lieve Desiree,

Wat heeft jouw verhaal mij geraakt. Een aantal dagen geleden kwam ik er “bij toeval” achter dat ook ik ASS heb. Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn!
Zolang heb ik mezelf een buitenstaander gevoeld en de druk opgelegd om mee te komen met de snelle samenleving. Maar nu realiseer ik me eindelijk waarom dit nooit lukte.
Ik heb daarnaast ook nog ADHD van het gecombineerde type, waardoor ik vaak juist prikkels wil opzoeken. Ik ga dan gemakkelijk over mijn grens heen en word er dan zelfs fysiek ziek van, van de overprikkeling.
Ik ben nu 37 en ben steeds meer aan het leren nu om mezelf meer de ruimte te geven.
Dankjewel voor je openhartige delen! Het geeft mij veel inzicht over mezelf!
Liefs.
Avalon

Sofie (dinsdag, 23 augustus 2022 18:02)

Hallo Desiree,

Herkenbaar hoor. Ik kreeg op mijn 50ste diagnose autisme. HBO opleiding afgerond, universiteit afgerond....angsten doorgemaakt, depressie, burn out. Altijd maar alles blijven beredeneren en proberen te snappen. Eenzaamheid. En uiteindelijk ging mijn boosheid niet alleen meer naar binnen, maar ook naar buiten naar de mensen die het dichtst bij me staan. Mijn familie. Mijn boosheid wordt nie door iedereen geaccepteerd en inmiddels word ik door sommige familie leden genegeerd, omdat ze niet meer met mijn emoties geconfronteerd willen worden.
Zelf werk ik als verpleegkundige in een huisartsenpraktijk. Dat gaat me goed af. Ik zie patiënten die ook de nodige diagnoses moeten verwerken en accepteren. En zo zie ik dat nu ook bij mezelf. Ik heb een bepaalde onzichtbare handicap. Ik ga het iets van de daken schreeuwen, maar ik lees wel over autisme en deze blogspot zodat ik mezelf beter begrijp en mezelf niet overvraag. En het ook accepteer dat andere mensen er geen begrip voor hebben. Ook dat zie je bij mensen met verschillende diagnoses. Dat niet iedereen daar begrip over wil of kan brengen.
Dus houden van jezelf is een start, mild zijn. En goed voor jezelf zorg. Groetjes Sofie

Femke Cools (maandag, 15 augustus 2022 23:02)

Ik herken me zo erg in jouw verhaal!
Ik kreeg ruim een jaar geleden mijn diagnose. Ik was toen 35 en ondanks het feit dat ik al een serieus parcours had doorlopen in de GGZ. (Eetstoornis, psychose, burn outs, angststoornis), had ik het moeilijk met het aanvaarden van de diagnose omdat het voelde als een aanslag op mijn identiteit (het beeld dat ik over mezelf had). Na de zoveelste “kortsluiting” en job die ik niet langer kon uitvoeren, kwam de depressie en stilaan leer ik mezelf vandaag de dag beter begrijpen en accepteren, nooit gedacht dat dat zo moeilijk kon zijn!

Jolanda (maandag, 18 juli 2022 23:03)

Waarom mogen wij pas ons zelf zijn en onze eigen grenzen respecteren als andere mensen een naam aan ons anders zijn gehangen hebben?

Wilma (zaterdag, 16 juli 2022 19:16)

Hoi Desiree,
Je verwoordt heel mooi wat ik ook heb meegemaakt. Diagnose op m'n 56e, 3 jaar geleden. Ik vind het ook erg jammer dat ik niet jaren eerder wist waarom ik de problemen had die ik had en niet zo kon zijn als vriendinnen en anderen. Dan had ik heel andere keuzes gemaakt, niet 40 jaar op mijn tenen hoeven lopen en het waarschijnlijk niet verder doorgegeven. Ik vind het heel zwaar om aan te zien dat ons kind tegen dezelfde en grotere problemen aanloopt als ik destijds . Ik merk wel dat ik sinds mijn diagnose de lat veel lager kan leggen voor mezelf, waardoor ik voor mezelf én voor mijn omgeving een aangenamer mens ben geworden. Dat is voor mij het grote winstpunt van de diagnose.
Je hebt nog jaren voor je. Ik hoop dat je daarin ook meer rust en acceptatie vindt.
Hartelijke groet,
Wilma

Mikkiko (zaterdag, 16 juli 2022 10:52)

Ha Désirée,
Wat een herkenbaar verhaal! Ik ben ook heel laat gediagnosticeerd (pas na mijn pensioen), en ervaar ook spijt dat deze verklaring voor mijn valkuilen en innerlijke onzekerheid niet eerder is gevonden. Dan was veel psychologische ellende mij waarschijnlijk bespaard gebleven. Ik worstel nog dagelijks, na 10 jaar nog, met de acceptatie van mezelf maar het leren leven met autisme heeft mij veel opgeleverd en levert dat nog steeds: een grote uitdaging om het allemaal te begrijpen, en te erkennen waar mijn kwaliteiten en mijn valkuilen liggen en, sterker nog, dat je geen autisme hoeft te hebben om ook minder fraaie kanten van jezelf te ontdekken (die heeft iedereen).
Ik hoop voor je dat je de verbinding met jezelf, inclusief je autistische trekken, (weer) kunt vinden en geleidelijk weer op je eigen kompas durft te varen. Ik leer dat steeds beter en gun dat jou ook!
Warme groet, Mikkiko

Renate (vrijdag, 15 juli 2022 23:21)

Zo herkenbaar én waar, Désirée. Ik heb vrij recent ook de diagnose ASS ontvangen, en ik ben net 56 jaar geworden. Hoeveel puzzelstukjes er toen, en nog steeds, op hun plek vallen! Op dit moment overheerst nog de opluchting dat ik niet meer aan alles mee 'moet' doen en een geldige reden heb om betere keuzes voor mezelf te maken.
Maar ik herken het gevoel van achterom kijken en bedenken wat er niet was en wel had kunnen zijn...

Kat (vrijdag, 15 juli 2022 21:35)

Heel herkenbaar!
Thanks voor het opschrijven.