Een reikende hand

Tijdens een van de eerste ASS psycho-educatietrainingen zag ik het staan: ‘…hierdoor worden ze soms overschat’. De zin sloeg op het eerste kenmerk van het onderwerp ‘Communicatie’ en verklaarde dat mensen met ASS zo’n omvangrijke woordenschat kunnen hebben en zo uitvoerig over een onderwerp kunnen praten dat ze daardoor overschat worden. Het inzicht sloeg bij mij in als een bom… Daarom heb ik nog niet de hulp gekregen die ik nodig heb, ik word overschat. 

Sindsdien begrijp ik beter waarom ik al jaren verlang naar een reikende hand. Want naast het feit dat ik door een gebrek aan kennis over autisme bij vrouwen niet eerder de juiste hulp heb gekregen, speelt mijn manier van communiceren ook een grote rol. Een vlotte babbel heb ik niet, maar ik kan mezelf goed uitdrukken en heb een redelijk zelfverzekerde houding. Blijkbaar wek ik daarmee de indruk dat ik mijn zaakjes prima zelf kan regelen. Tot op zekere hoogte is dat ook zo, maar dat ik meer hulp nodig heb dan alleen ‘een zetje in de goede richting’ is door de meeste hulpverleners niet opgepikt.  

In de jaren voorafgaand aan de diagnose klopte ik aan bij verschillende coaches, therapeuten, trainers en psychologen en op het laatst zat ik aan de keukentafel van een medium. Ik had met ieder van hen goede gesprekken, we deden oefeningen of maakten een stappenplan. Ze gaven me vaak het gevoel dat ik de ideale cliënt was; ze prezen mijn uitgewerkte plannen en proactieve houding. Ze hielpen me op weg en moedigden me aan om er mee verder te gaan waarbij ze dingen zeiden als ‘Je bent goed bezig!’ en ‘Jij komt er wel’. Goed bedoeld natuurlijk, maar dat hielp me niet op de langere termijn en nu weet ik waarom. Want plannen maken kan ik als de beste, maar de uitvoering…not so much.      

Het lukte me niet om mijn doelen te bereiken. Vooral op het gebied van werk. Het aantal werkloze jaren nam toe en daarmee groeide mijn wanhoop. Maar niet alle hulpverleners wisten goed om te gaan met mijn soms moedeloze houding:

‘Je hebt de neiging je als slachtoffer te gedragen’

‘Je moet zelf de verantwoordelijkheid nemen voor je leven’

‘Jij wilt aan de hand meegenomen worden, maar dat kan je niet verwachten van een ander’

Bij zulke opmerkingen voelde ik de tranen achter mijn ogen prikken, maar ik dacht ‘ze hebben gelijk, ik moet het zelf doen en dat kan ik ook best’. Maar na verloop van tijd liep ik opnieuw vast. Ik verzandde in allerlei opties en overwegingen, raakte teleurgesteld en haakte af. 

Met gemengde gevoelens kijk ik terug op alle hulpverlening. Ik geloof dat deze mensen hun best voor me hebben gedaan en ik wil ze niets kwalijk nemen. Ze konden immers niet weten dat ze te maken hadden met iemand met ASS en mijn zelfverzekerde voorkomen heeft ze op het verkeerde been gezet. En toch doet het pijn. Het maakt me verdrietig dat mijn werkelijke behoefte aan hulp niet herkend werd. 

Sinds de zomer van 2018 weet ik dat ik ASS heb. Langzaam wordt duidelijk wat ik nodig heb: langdurige begeleiding door iemand die ervaring heeft met autisme. Iemand die geduldig is en mijn manier van denken doorziet. Iemand die regelmatig -uit zichzelf- bij mij ‘incheckt’ en vragen stelt als ‘hoe staat het er mee?’, ‘waar loop je tegen aan?’ en ‘wat heb je nodig?’. En ja, iemand die mij de hand wil reiken als ik er zelf niet uit kom.

Nynke