‘Gebroken arm’

Hoe lastig is het om de wereld te begrijpen wanneer je zo anders waarneemt? 

Een golf aan piekergedachten stormt wederom door je hoofd. 

Aan je omgeving laat je er weinig over los. 

Je beschikt inmiddels over een breed arsenaal aan sociale foefjes. 

Ze lijken je regelmatig door de sociale jungle heen te sleuren. 

Maar over die aanstekelijke lach van je, schuurt een blik van onmacht. 

Doffer wordende ogen kondigen verwarring in jouw binnenwereld aan. Je hobbelt mee op ratio. 

Maar finesse op sociaal gebied ontbreekt. 

Tijdens een spel geef je me weer een bijzonder inkijkje in jouw wereld. 

In jouw unieke manier van waarnemen. 

Op mijn tafel liggen tal van foto’s die verschillende beroepen uitbeelden. We voeren er samen een gesprekje over. Veel beroepen herken je, maar

bij de foto van een kraamverzorgster, met een baby op haar arm, loop je vast. Je kunt je het beroep totaal niet thuisbrengen. 

Je kijkt me verlegen aan.

Details lijken het te winnen van het grotere geheel. 

Pas wanneer ik je wijs op het babyhoofdje, dat boven de witte wikkeldoek in haar armen uitsteekt, gniffel je: ‘Oeps, ik dacht dat die vrouw een gebroken arm had, ik zag helemaal geen baby!” 

Hoe lastig is het om de wereld te begrijpen wanneer je zo anders waarneemt? Indien je van nature weinig gebruik maakt van het totaalplaatje, de zogenoemde context. Waardoor je dagelijks moeite hebt om betekenis te geven de wereld om je heen. 

Een overdonderende informatiestroom, die ongevraagd je brein binnen buldert. 

Autisme zit zo diep van binnen. 

Ik snap steeds beter waardoor het dagelijks stormt in jouw hoofd en je soms zo vreselijk moe en angstig bent.

Ghaja