Geen kinderwens

Diagnose Asperger geeft duidelijkheid

Ik weet pas sinds kort dat ik Asperger heb. Daardoor worden allerlei dingen uit mijn verleden ineens veel duidelijker. Zo heb ik regelmatig nagedacht of ik al dan niet kinderen wilde. Dat begon al vroeg.

Redenen om geen kinderen te willen

Toen ik een jaar of zes was twijfelde ik of ik later kinderen wilde, want stel je toch eens voor dat het een dochter werd en mijn man zou verliefd op haar worden en mij aan de kant zetten. Dat leek me verschrikkelijk. Als kind was ik bang voor andere kinderen, ik vond ze onlogisch, onrechtvaardig en onvoorspelbaar. En ze pestten me. Het idee om zelf ooit deze ‘walgelijke schepsels’ te krijgen leek me niet bepaald aanlokkelijk. Sowieso heb ik mensenbaby’s nooit schattig gevonden, in tegenstelling tot jonge dieren. Op de middelbare school grapte ik met vriendinnen dat we later tegelijk kinderen zouden krijgen, die we ergens met een kinderjuf en speelgoed zouden opsluiten. Als ze zich een beetje fatsoenlijk en logisch konden gedragen mochten ze eruit en bij ons komen wonen. In mijn studietijd stelde ik me voor hoe het zou zijn als ik een kind had dat een pester werd: ik zou mijn eigen kind gaan haten en misschien wel iets aandoen. Toen ik iets ouder was kwam er een nieuwe angstgedachte bij me op: stel nou dat ik een lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt kind zou krijgen, dan zou ik mijn vrijheid kwijt zijn en geen normaal leven meer kunnen leiden. Die gok wilde ik niet nemen.

Stageplaats bieden

Toen ik aan mijn eerste spiritueel-therapeutische hbo-opleiding begon heb ik nog even overwogen om wel voor kinderen te kiezen, vanuit de ‘nobele’ gedachte dat ik toch minstens aan één ziel een ‘aardse stageplaats’ moest bieden. Mijn toenmalige man had geen uitgesproken kinderwens, maar stond er veel positiever tegenover dan ik. Ik ben dan ook blij voor hem dat hij na onze scheiding met zijn nieuwe partner een dochtertje heeft gekregen. Toen ik eind dertig was moest ik van mezelf goed nadenken, om te voorkomen dat ik ineens te oud was en toch kinderen gewild had. Maar ik was er al vrij snel achter dat ik het echt niet wilde. Kort daarna kreeg ik een relatie met mijn huidige man, die al een volwassen zoon uit zijn eerste huwelijk had en zeker geen kinderen meer wilde. Ik was erg opgelucht.

Karrenvrachten kinderen

Tijdens een oefensessie op een van mijn spirituele opleidingen ging het over kinderen. Mijn studiegenote vroeg aan mijn gids (geestelijke helper) of ik in een vorig leven wel kinderen had gehad. Ze moest lachen om het antwoord: ‘oh, kárrenvrachten!’. Eerder was ik al eens bij een astroloog geweest die in mijn horoscoop zag dat kinderen niet uitgesloten waren, maar dat er geen grote waarschijnlijkheid was dat ik ze in dit leven zou krijgen. Het idee dat ik in vorige levens wel kinderen heb gehad vind ik prettig. En wie weet krijg ik ze een volgende keer ook wel weer eens.

Inzichten

Ik heb intussen veel gelezen over vrouwen met Asperger. Ik was blij verrast dat relatief veel van hen ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen. Daardoor voelde ik me al een stuk ‘normaler’. Maar belangrijker, ik snap nu waarom ik door de jaren heen al die (vreemde) bezwaren tegen het krijgen van kinderen had opgeworpen. Kennelijk voelde ik op een dieper niveau aan dat het hebben van een kind in dit leven een te grote belasting voor me zou zijn. Ik realiseer me dat samenleven met één volwassene al meer dan voldoende voor me is. Die vindt al mijn regeltjes en systemen al lastig. Van een kind zou ik (onterecht) te veel logica hebben verwacht. Ik zou stress hebben gekregen van alle onverwachte dingen die een kind meebrengt. Bovenal was ik nog veel te veel met mezelf en mijn eigen proces bezig, ik had een kind niet de aandacht kunnen geven die het verdient. Mijn besluit om niet voor kinderen te kiezen voelde altijd al goed, maar nu ik mijn diagnose ken ben ik er extra blij mee. Ik weet nu niet alleen dat, maar ook waaróm het voor mij goed was geen kinderen te krijgen.

Annemieke