Ik zou ook gelukkig zijn

Verdriet, angst en eenzaamheid

Ik moet een jaar of zeven zijn geweest toen ik me besefte dat ik anders was. Dat uitte zich in de wens om deze aardkloot te ontvluchten, via mijn slaapkamerraam ‘terug naar huis’. Naar de maan en de sterren. Ik had nog geen woorden voor het gevoel van diep verdriet, angst en eenzaamheid. Maar ik herinner mij een bed vol knuffels waarin ik me nauwelijks nog kon bewegen, een rood hoofd van schaamte als iemand me aansprak en een nauwkeurig beeld van de neuzen van mijn schoenen om oogcontact te vermijden. 

Ik zou ook gelukkig zijn

Naast het gegeven dat ik me anders voelde, hebben mijn beide ouders een niet al te beste jeugd gehad. Ze wilden logischerwijs het allerbeste voor mij en dat voelde ik feilloos aan. Ik proefde aan alles dat er een disbalans was, maar er werd over gezwegen want wij zouden gelukkig zijn. Ergens onder weg naar mijn puberteit heb ik besloten daar gehoor aan te geven. Ik zou ook gelukkig zijn, ondanks het knagende gevoel dat er iets niet klopte. Ook gedachten aan de dood waren mij niet vreemd. Mijn moeder heeft me wel eens verteld dat ze mijn geworstel met het leven met lede ogen aanzag. En ik zag haar verdriet achter de façade van het eeuwige geluk. Hier begon mijn zoektocht naar geluk en probeerde ik het knagende gevoel te overstemmen met feestjes, drank en aandacht.

Ik raakte los van mezelf en raakte verveeld

Mijn ouders zorgden voor structuur, orde en netheid en konden weinig sociale en emotionele veiligheid bieden. Zo leerde ik niet om zelf structuur aan te brengen en slikte het knagende gevoel weg dat steeds opspeelde. Mede onder druk van de tijdgeest: ‘je eigen boontjes doppen en techniek heeft de toekomst’, ben ik langzaam in een fuik terecht gekomen. Ik stortte me in het leven, terwijl de verveling als een sluipmoordenaar binnendrong. Op de lagere school plaagde ik andere kinderen en op de middelbare school daagde ik de leerkrachten uit. Tijdens mijn (technische) studie werd ik alsmaar cynischer, en later op het werk werd ik de clown van de werkvloer. De haat-liefdeverhouding met autoriteit zorgde ervoor dat ik leerde om net genoeg binnen de lijntjes te kleuren om niet te worden weggestuurd. En elke keer als ik er een schepje bovenop deed dreef het geluk verder van me af. Ik dacht dat deze chaos mijn levenslot was. Ik accepteerde en maskeerde alle bijkomende ongemakken zoals depressie, keuzestress, oververmoeidheid, agressiviteit, narcisme en onophoudelijk commentaar van mijn omgeving op mijn houding en (koop)gedrag. Ergens tussen bore-out en burn-out werd de wereldverbeteraar en vechter geboren die vond iets goed te moeten maken, in de hoop daarin het geluk te vinden. 

Wie ben ik dan?

Het is zwaar geweest om je niet gehoord en gezien te voelen, om je keer op keer aan te passen en letterlijk te verdwalen in je eigen leven. Toch heb ik kans gezien om een lieve, begripvolle man te trouwen en samen hebben we drie kinderen gekregen. Zij zijn de motor achter mijn zoektocht omdat zij aspecten van mijzelf weerspiegelen. Een weerspiegeling die ik nergens anders vond. En hieruit destilleerde ik zo’n tien jaar geleden de plicht om werk te maken van ‘mijn verdwaalde ik’, omdat er hoop was. Hier ging ik op zoek naar ‘mijn ware ik’ en leerde ik het knagende gevoel langzaam toe te laten en te onderzoeken. Op de middelbare school wist ik dat mijn hart ergens tussen dans en journalistiek moest liggen. Voor mij spreekt hieruit de behoefte om ruimte te hebben om mijn eigen ding te doen en mezelf creatief te uiten. Iets dat ik nu pas leer te doen, omdat ik elke dag een beetje meer van mezelf ontdek.

Autisme?

Ik heb geen diagnose autisme en buiten enkele bezoeken bij een psychiater ben ik bewust nooit in het hulpverleningscircuit gestapt. Ik heb genoeg aanwijzingen dat ik er aardig in de buurt kom, omdat ik ongelofelijk boos kan worden of schrik als iemand me uit mijn focus haalt. Of ik nu in de tuin werk, dit stukje schrijf of de vaatwasser leegruim. Ik ben graag alleen, heb dwangmatige neigingen, zie patronen en details die anderen ontgaan, ben perfectionistisch en heb een hekel aan koetjes en kalfjes. Autisme is voor mij een teken van differentiatie die ‘gewoon’ thuishoort in onze evolutie, maar nog altijd een vreemde eend in de bijt is. 

Sanne