Genieten van mijn autisme

Door autisme beleef ik de wereld intens. Alles in detail beleven kan behoorlijk overweldigend en beangstigend zijn maar hierdoor kan ik ook mooie dingen steeds weer opnieuw ervaren. In detail is iedere klaproos anders, zo kan ik er iedere keer met de bewondering van een kind dat iets voor de eerste keer ziet naar kijken. Die verwondering gaat op zulke momenten als een tinteling door mijn hele lichaam.

Als ik ’s ochtends de gordijnen open en zie dat de zon schijnt ga ik snel naar de keuken. Daar hangen regenboogkristallen voor het raam. Mijn muur is vol regenboogjes, ik geef een klein tikje aan de kristallen zodat ze over de muur dansen. Iedere keer weer word ik daar zo blij van, ik doe een pirouetje, klap zachtjes in m’n handen en glimlach gelukzalig. 

Van de natuurkunde achter regenbogen raak ik net zo opgetogen. Hoe wit licht een prisma binnenkomt en, doordat alle kleuren hun eigen maximale brekingshoek hebben, er als een regenboog weer uitkomt. Hoe iedere regendruppel daardoor zijn eigen regenboogje creëert. En hoe alleen het licht uit een bepaalde hoek onze ogen bereikt en wij daardoor vervolgens één grote regenboog zien. Niemand ziet exact dezelfde regenboog, want afhankelijk van onze positie bereikt een andere combinatie van lichtstralen onze ogen. Zo hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik probeer me voor te stellen hoe een vlieg met zijn facetogen een regenboog ziet. Een klein stukje regenboog, dat zich als een caleidoscoop in het blikveld herhaald. Of hoe veel vogels en bestuivende insecten een extra band met kleur zien omdat ze ook ultraviolet licht kunnen waarnemen. Wat hou ik van mijn associatieve brein op zulke momenten. 

Ik kijk door mijn verrekijker naar de maan en bedenk hoe het licht eerst ongeveer 150 miljoen kilometer heeft gereisd vanaf de zon. Om vervolgens op een stuk aardkorst dat miljarden jaren geleden door een botsing met een andere planeet de maan heeft gevormd, weerkaatst te worden. Waarna het nog zo’n 384 400 km aflegt voordat het in mijn ogen valt. Wat kunnen feiten toch betoverend zijn! 

Op een van de kleinste schalen is de wereld net zo magisch. Ik lees over elementaire deeltjes, hoe die niet gehoorzamen aan de wetten van ruimtetijd en zo op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn. Ik vraag me af of dit kan verklaren hoe mensen het soms voelen als er iets met een geliefde gebeurt duizenden kilometers verderop. Tenslotte bestaan ook wij, als je maar genoeg inzoomt, uit elementaire deeltjes. Er is nog zoveel dat we niet weten, nog zoveel te ontdekken. Ik hou van mijn speciale interesses, ik dompel me erin onder en vergeet even de rest van de wereld. 

Op het strand voel ik me vrij, de wind die over mijn huid streelt, het schijnbaar eindeloze vergezicht over zee, het kalmerende geluid van de golven. Het is een bewolkte dag, daardoor is het licht niet te fel en is het heerlijk rustig. Ik loop met mijn camera langs de branding en bekijk de geultjes die het water in het zand heeft achtergelaten. Ze zijn zo prachtig en vormen samen betoverende patronen. Ik vind er een die op een sprookjesachtig landschap lijkt en bedenk hoe daar in die bergen vast een kwaadaardige koningin woont. Ik zie in gedachten al vuurspuwende draken om de toppen vliegen en stel me voor hoe de heldin op haar alicorn er naartoe vliegt om de gevangen prins te bevrijden. Ik giechel even om mijn bedenksel en loop dan weer verder. 

Onderuitgezakt op een bankje in de duinen volg ik met mijn verrekijker een buizerd. Ik bekijk de tekeningen op zijn vleugels. De lichte band waar dunne bruine strepen door lopen en zijn uitgespreide staartveren. Hij zweeft op de thermiek en ik stel me voor hoe het moet zijn om zo vrij door de lucht te glijden. Ik voel me licht, gedragen door de wind die door mijn haren strijkt. Ik voel zelfs even mijn maag een salto maken door de hoogtevrees die ik altijd op grote hoogtes heb. Glimlachend denk ik ‘en dan denken sommigen dat mensen met autisme weinig voorstellingsvermogen hebben’. Ik kan me de beweegredenen van sommige mensen inderdaad moeilijk voorstellen, maar me inleven in hoe het is om te vliegen als een vogel gaat me makkelijk af. 

Het is druk op straat, de geluiden, beelden en geuren komen op me af en pletten me waardoor ik niet goed kan ademen. Dan strijk ik met mijn vingers over een bakstenen muur. Ik voel de grotere bobbels waar stenen in cement overgaan en weer terug in steen, ik voel de kleinere oneffenheden. Mijn vingers gaan ervan tintelen en de tinteling trekt door heel mijn arm. Ik huiver en vind het tegelijkertijd geweldig. Alle geluiden en indrukken kan ik even buitensluiten. Als ik loslaat gaat er een rilling door mijn lichaam, ik wip heen en weer op mijn voeten en kan alleen maar denken ‘nog een keer’. Weer laat ik mijn vingers over de muur heen glijden en zo vervolg ik mijn weg naar huis. 

Dit soort kleine geluksmomenten zijn voor mij onderdeel van de zin van het leven. Het geluid van een flesje prik dat wordt geopend, eerst de pffssst en dan het getikkel van de belletjes gas die ontsnappen. Een wolk spreeuwen die hypnotiserende vormen in de lucht creëert. Voelen aan de bast van een boom. De geur van lindebloesem. Het gekletter van een regenbui op mijn paraplu, het soppen en spetteren van mijn laarzen in een plas. Op de trampoline omhoog en omlaag vliegen, weer veilig landen en dat steeds opnieuw. 

Mijn autisme verrijkt deze momenten, juist door het gebrek aan filter en het opmerken van zoveel details. Ik probeer alert te zijn op deze momentjes, zodat ik ze niet over het hoofd zie in de hectiek van alle dag. Nu ik weet waar ik ze kan vinden probeer ik ze ook actief op te zoeken. Zo creëer ik verwenmomenten voor mijn autisme en maak mezelf een gelukkiger mens. 

Anne-Claire

Meer informatie:

• Kwaliteiten vragenlijst autisme: https://www.anneliesspek.nl/kwaliteiten-vragenlijst/