Glas

Iedereen ziet mij, maar toch ook weer niet. Ze horen mij niet echt, mijn geroep om hulp niet, zien niet dat ik me alleen voel, zien mijn wanhoop niet. Ik zie iedereen wel, maar ik kan ze niet aanraken, ik kan ze niet bereiken. Ik lijk geen contact te kunnen maken. Ik kan niet duidelijk maken wat er is, want ze kunnen me niet horen. Ik voel de benauwdheid van het vastzitten achter het dikke glas, maar ik kan geen kant op. Ik wil het glas stuk slaan, iedereen laten zien wat er is, maar dat lukt niet. Ik zit vast.

Zo voelde het heel lang voor mij. Ik kon me niet uiten. Ik kon niet vertellen wat er echt was. Ik kon het niet goed onder woorden brengen wat er aan de hand was of waar ik tegen aan liep. Ik zat vast in mijn hoofd. Ik kon wel vertellen dat het zo voelde voor mij, alsof er tussen mij en de wereld glas zat. 

Volgens mijn behandelaar bij de GGZ in 2013, was ik uitbehandeld. Ze wisten niet meer wat ze met me aan moesten en ik werd opgegeven, zo voelde het voor mij. Ik wilde geen groepstherapie meer volgen, omdat ik al een aantal groepstherapieën had gevolgd. Ook was groepstherapie afgeraden door mijn vorige behandelaar. Doordat ik weigerde om weer een groepsbehandeling te gaan volgen en volgens de GGZ er geen passende individuele therapie was voor mij, was de conclusie dat ik uitbehandeld was. Ik had weinig individuele therapie gehad en was nog maar 26 jaar. Toch kwam ik in een traject voor chronische psychiatrische patiënten terecht. 

Als ik daar nu over nadenk, dan vraag ik me af, hoe heeft dat kunnen gebeuren? Dat ik op mijn 26ste een uitbehandelde chronisch psychiatrisch patiënt was. Ik had zelf het idee dat ik nog niet uitbehandeld was. Dit heb ik ook aangegeven, eerst bij de GGZ, later bij de nieuwe afdeling, maar ik kreeg alleen terug, dat ik wel uitbehandeld was. Anders had de GGZ mij toch niet doorgestuurd naar de afdeling voor chronische psychiatrische patiënten? Ik was het dan wel niet met die doorverwijzing eens geweest, maar de GGZ had mij wél doorgestuurd. Daar kon ik niks tegen in brengen.

Ook hier hield het glas mij tegen. Ik kon mezelf niet duidelijk maken. Mijn roepen om hulp werden vervormd en niet gezien. Ik stond er alleen voor. Ik had gelukkig wel hulp van het RIBW, anders weet ik niet hoe ik het had moeten redden, maar ook daar stond regelmatig het glas in de weg. Om hulp vragen lukte me vaak niet.

Gelukkig kreeg ik begin 2014 een andere behandelaar, die ondanks dat ik op de afdeling chronisch psychiatrische patiënten zat, vond dat ik niet uitbehandeld was. Ik werd aangemeld voor individuele therapie, want individuele therapie had ik nog niet veel gehad. Hoe ironisch eigenlijk, aangezien ik dit al eerder besproken had bij de GGZ. 

Het gevoel van glas tussen mij en de wereld was er nog steeds. Uiteindelijk, nu 2 jaar geleden, blijkt dat autisme te zijn. Nu het een naam heeft, voelt het minder alleen en kan ik en anderen er beter mee omgaan. En ondanks dat ik autisme voor mijn leven zal hebben, vind ik mezelf niet uitbehandeld. 

 Anke