Goochelen met woorden

Recent las ik een tweet van een vrouw met ASS. Zij schreef, in een paar krachtige zinnen, over de worsteling van het e-mailen voor mensen met autisme. Haar tweet werd volop gedeeld en duizenden ‘likes’ volgden. De kern van de tweet was: je woorden herhaaldelijk aanpassen, nadenken over wat de ander van jouw woorden zal vinden. “Worden ze wel juist geïnterpreteerd?”, “zullen ze wel begrijpen wat ik bedoel?” “Oh, en heb ik gevraagd hoe het gaat met de baby, ook al heb ik eigenlijk alleen een vraag over een rechtszaak?” Flauw natuurlijk, maar wel iets wat wel degelijk speelt bij het opstellen van een e-mail, alsook leven met autisme in onze maatschappij.

Ik e-mail liever dan dat ik bel. Bellen is onvoorspelbaar en ik voel me regelmatig verplicht om vriendelijker te zijn dan ik op dat moment voor ogen had; “ik wil gewoon weten of je het eens bent met mijn advies, niet of je weekend net zo leuk was als die van mij.” Ik ben gelukkig vrij goed, ook telefonisch, in ‘het kort houden’ en wring me niet in allerlei bochten om het gesprek prettiger te laten verlopen, want laten we eerlijk zijn: prettig is het niet echt als je het idee hebt dat je van alles moet zeggen wat je helemaal niet meent of van plan was. Althans, voor mij werkt dat zo. 

E-mailen dus, mijn voorkeur voor communicatie. Op werkgebied althans, want privé is sms-en de uitvinding van de eeuw. Ik ben echt een kei in telefonische gesprekken ontlopen, maar ben wel goed in uitgebreid en vrijwel direct een vraag beantwoorden, als het dus maar via de mail is. Als mijn directe collegae bellen antwoord ik overigens wel; zij kennen mijn eigenaardigheden op telefonisch gebied waardoor wij nooit verzanden in sociale praatjes, maar direct tot de kern komen. Heerlijk. 

Ik kan kort en krachtig reageren via een e-mail; zeker als ik alleen even moet antwoorden, of iets kort moet zeggen. Ik denk er dan nauwelijks over na, ik weet wat ik wil zeggen; verzenden en weg ermee, soms wat bot, maar wel duidelijk en informatief. Maar je hebt ook van die e-mails dat je iemand bijvoorbeeld een lastige boodschap moet brengen, mensen die net als ik expert zijn op een bepaald gebied, of die een bepaald belang hebben bij een bepaald antwoord, wat ze vervolgens niet gaan krijgen van mij. Het gaat niet om de inhoud van de boodschap die moeilijk is; als ik weet waar ik het over heb, weet dat ik ‘gelijk’ heb, staat dit zo op papier. Dan begint echter het redigeren van mijn eigen woorden. Lezen, herlezen, andere woorden, minder fel, minder bot? Et cetera. Ik vind dit zo vermoeiend. Ik ontvang graag mails zoals ik ze zelf het liefst schrijf; ik zoek daar niets achter en al zeker niet: “ze vraagt niet naar mijn nieuwe kitten, wat zou er mis zijn?”. Kort, direct, ‘straight to the point’: perfect. Maar ik weet dat dit zo niet werkt, dus na mijn concept volgt het nuanceren, het bijschaven, de vriendelijke toon toevoegen en steeds maar weer lezen of het goed verwoord is. Op een gegeven moment druk ik zo snel mogelijk op ‘verzenden’, dan is het maar weg. Vingers gekruist dat het zo ‘goed’ is. Hoe idioot eigenlijk. 

Ik vind jezelf aanpassen, je voegen naar wat ‘hoort’, vaak geen probleem, we leven nu eenmaal in een wereld die wat beter past bij ‘NT’ers’ (waarbij ik overigens niet twijfel aan het feit dat dit alles niet voorbehouden is aan mensen met autisme). Ik doe dit, zoals veel vrouwen met autisme, vrijwel moeiteloos, door het jarenlang oefenen. Ik ben blij met het feit dat ik voor het grootste deel authentiek kan zijn, deels door mijn fijne werkomgeving, mijn privésituatie, maar ook omdat ik dat gewoon vrij goed kan en dit prettiger voelt. Dat uit zich vooral in me niet anders voordoen dan ik ben, dus niet allerlei vragen stellen waar ik het antwoord helemaal niet op wil weten, gesprekken kort houden, me niet druk maken over wat ik eigenlijk had moeten zeggen, maar ook heel goed in kunnen schatten wanneer dit wel moet, omdat de situatie daar nou eenmaal om vraagt en de samenwerking kan verbeteren. Dat werkt goed voor mij, een ander vindt het misschien prettiger om zichzelf wat meer te ‘verbergen’. Het is zonde dat op die manier eigenzinnige, intelligente en vaak rake opmerkingen onnodig verborgen blijven, maar dat is helaas vaak het gevolg van jarenlang je aanpassen vanwege een scala aan (vaak vervelende) redenen. 

Maar die e-mails, ‘zucht’. 

*verzenden*  

Kate