Ik kan weer praten

Ik kan me nog goed een ‘gesprek’ herinneren, zo’n zes jaar geleden. Ik herinner me de kamer, de lelijke vloerbedekking. Het tafeltje voor me, met folders erop. De kast rechts van me en een kast achter mij. Tegenover mij zit de psycholoog. Van het uiterlijk van de psycholoog, herinner ik me dan weer niks. Wel dat achter hem een kale witte muur was. Rechts van hem was een whiteboard, met daaronder een bureau.

Terug naar het gesprek. Welk gesprek eigenlijk? Hij vraagt dingen en ik weet niet wat ik moet antwoorden of ik weet niet hoe ik het goed moet formuleren. Ik kijk hem niet aan, dat frustreert hem. Hij vraagt mij om hem aan te kijken en als dat niet lukt, kan ik in ieder geval naar een punt vlak boven hem kijken, toch? Dan is het voor hem net alsof ik hem aankijk, legt hij uit. Ik probeer het, maar het voelt niet goed. Ik weet ook niet waarom en ondertussen krijg ik alweer de volgende vraag. Nu weet ik alweer de vraag niet én het lukt me niet om hem goed aan te kijken. Stilte... en ik weet het, gefaald voor beide opdrachten. Ik kijk maar weer naar beneden, naar het tafeltje met folders en de lelijke vloerbedekking. Dat voelt beter, alhoewel ik dan de opdracht om hem aan te kijken compleet negeer. 

Ik krijg de volgende vraag. Ik weet het antwoord niet. Weer stilte. Of ik er over na wil denken als hij even weg is? Misschien dat dat helpt, vraagt hij. Gelukkig, daar heb ik wel een antwoord op. ‘Dat helpt niet, daar word ik alleen maar meer angstig van.’ Ik vertrouw je niet en dan helpt het niet als je weg gaat. Het helpt als je geduld hebt, maar dat laatste lukt me niet om te zeggen. Het komt niet uit mijn mond. Ik durf het niet te zeggen. Te vaak had ik al te horen gekregen dat ik dingen maar gewoon moest doen of zeggen. 

Mijn psycholoog besluit toch te gaan, ondanks dat ik dat niet wil. Hij is over 10 minuten terug, zegt hij. Ik wacht 10 minuten. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Nadenken over de vraag lukt niet. Na 10 minuten is hij ook nog niet terug. Is hij mij vergeten? Zal ik gaan? Na 15 minuten neem ik een besluit, als hij na 5 minuten er nog niet is, dan ga ik. Net voordat die 5 minuten afgelopen zijn, komt hij terug. Hij doet alsof het allemaal heel normaal is. Het zal dus wel normaal zijn, probeer ik mezelf in te prenten. Ik weet het antwoord op zijn vraag nog steeds niet. Het doel weer niet behaald. Nog een vraag. Weer stilte. Mijn hoofd is een chaos. Wat moet ik antwoorden? Wat zijn de juiste woorden? Ik weet het niet. Uiteindelijk als de tijd om is, ga ik naar huis. Gefrustreerd, omdat het me weer niet gelukt is om te praten.

Afgelopen vrijdag was ik bij mijn psycholoog. Een andere dan zes jaar geleden. Ondertussen is ook twee jaar geleden de diagnose autisme gesteld. Ze vraagt hoe het met mij gaat. Ik kijk naar de tafel en naar mijn spijkerbroek en dat is ok. Ik weet eigenlijk niet hoe het met mij gaat en ook dat is ok. We komen er wel uit. Ze kent me en vraagt naar de afgelopen week, hoe die was. We bespreken veel en ik ga met een goed gevoel weg.

Mijn psycholoog weet dat ik soms meer tijd nodig heb om antwoord te geven. Dat ik sommige dingen stom vind van mezelf en daarom lastig vind om te zeggen. Door me de tijd en ruimte te geven, praat ik beter. Ik laat geen lange stiltes meer vallen in de gesprekken. Als ik een antwoord op een vraag niet weet, is het ook goed. Als er chaos in mijn hoofd is, dan helpt mijn psycholoog mij. Het heeft een tijd gekost om het vertrouwen weer te laten groeien, dat het ok is, dat ik stil mag zijn, dat ik dingen mag zeggen en dingen mag vragen. Ik ben zoveel verder nu dan zes jaar geleden. 

Ik praat weer.

 Anke