Mijn diagnose

Ruim vijf jaar geleden ben ik op mijn 31ste gediagnostiseerd met autisme. Nadat ik mezelf heel mijn leven anders dan anderen heb gevoeld en vaak met veel onbegrip te maken heb gehad, ben ik op zoek gegaan naar een verklaring hiervoor. Ik begreep mezelf niet dus hoe zouden anderen mensen mij ooit kunnen begrijpen? Na verschillende diagnoses zoals OCD en chronische depressie te hebben gekregen had ik toch het gevoel dat het niet helemaal klopte.

Mijn zus grapte weleens dat zij en ik, maar ook de rest van mijn familie gewoon een stel autisten zijn! Ik was benieuwd of dit echt zo was en ben op zoek gegaan naar informatie en boeken over autisme. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat mijn zus weleens gelijk zou kunnen hebben! 

Kort hierna moet ik naar een afspraak met mijn toenmalige arbeidsdeskundige bij het UWV. Een hele bijzondere dame die altijd bereid was om op creatieve en geduldig wijze met mij mee te denken. Ik gun iedereen een arbeidsdeskundige zoals zij. Tijdens het gesprek vertelde ik haar over mijn vermoedens van autisme. Mijn arbeidsdeskundige zei dat ik haar wel deed denken aan een andere klant van haar met autisme. Ze vroeg of ik behoefte had om een keer met haar af te spreken. Ik was inmiddels heel benieuwd geworden naar haar. Ze zou contact met haar opnemen en mij op de hoogte houden. Ze stond open voor een gesprek en een afspraak volgde.

Het werd een hele bijzondere ontmoeting waar we urenlang aan een stuk door met elkaar spraken! Ik viel tijdens het gesprek van de ene verbazing in de andere. Het was alsof ik naar mezelf zat te kijken en dan bedoel ik de mimiek, de manier van communiceren, maar ook de humor tussendoor. Heel bizar in de goede zin van het woord. Tegen het einde van het gesprek adviseerde ze mij om mezelf te laten testen bij het Radboud UMC (Nijmegen) omdat zij hier was getest en hier een positieve ervaring had opgedaan. We namen afscheid en ik wist wat me te doen stond.

Nadat ik het gesprek enkele dagen had laten bezinken nam ik contact op met mijn huisarts. Ik wilde  graag een doorverwijzing aan hem vragen. De huisarts kreeg zowat de slappe lach toen ik hem vertelde over mijn vermoedens van autisme! Stomverbaasd keek ik hem aan. Huisarts: “Maar jij maakt altijd oogcontact en kan prima communiceren! Nee, jij hebt echt geen autisme!” Verbouwereerd liep ik zijn spreekkamer uit. Ik kwam niet eens toe aan de vraag voor de doorverwijzing! De volgende ochtend belde ik nogmaals naar de huisarts om een nieuwe afspraak te maken. De doktersassistente zei dat er die dag geen plek meer was, maar stelde voor of ik teruggebeld wilde worden tijdens het telefonisch spreekuur. Dit vond ik prima. Toen de huisarts belde viel ik gelijk met de deur in huis en kwam terug op ons gesprek van de vorige dag. Ik wilde toch graag een doorverwijzing om mezelf te laten testen op autisme. Hij was het niet met mij eens maar ik kreeg toch een doorverwijzing! Ik heb de doorverwijzing diezelfde dag nog opgehaald! Eenmaal thuis aangekomen heb ik meteen gebeld naar het Radboud om een afspraak te maken. Ik ging er het liefst diezelfde dag nog heen. 

Na enkele maanden kreeg ik officieel de diagnose autisme! Eindelijk wist ik wat er met mij aan de hand was. Het gaf mij persoonlijk veel rust. Ik kon het niet laten om opnieuw een afspraak met mijn huisarts te maken. Ik wilde hem persoonlijk ‘het goede’ nieuws vertellen! Op de dag van de afspraak kwam ik zijn spreekkamer binnen. Ik vroeg hem gelijk: “Wat denkt u dat er uit het onderzoek is gekomen?” Huisarts: “Dat je geen autisme hebt?” Ik: “Ik ben officieel gediagnostiseerd en ik heb wel degelijk autisme.” Huisarts: “Echt waar? Hier moet ik even van bijkomen.” (Hij ging toen letterlijk aan zijn bureau zitten).

Mijn diagnose heeft geleid tot meer begrip voor mezelf en voor mijn familie. Ik wist destijds nog niet in welke vorm, maar ik wilde graag andere mensen met autisme gaan helpen. De huisarts en ik hebben ondanks alles een goede band. Hij heeft zijn lering getrokken uit deze ervaring met mijn (onverwachte) diagnose. Als ik zo nu en dan langs de huisarts ga dan grapt hij weleens: “Tot welke conclusie ben je gekomen? Ik twijfel niet meer aan jouw (zelf)diagnoses.”

Simone