Mijn spiegel: Teddie

Verpletterende kennismaking

Teddie is een straathondje van het platteland in Roemenië. Daar is het niet fijn leven voor een hond. Toen ze 2,5 jaar was, is ze gevangen en leefde ze een half jaar in asielen. Een onveilige omgeving, met veel andere honden, veel stress en weinig contact met mensen. Daar vandaan kwam ze bij ons. In de stad en in een huis met vreemde mensen. Ze was nog nooit in een huis geweest. Teddie zat vol stress, was volledig overprikkeld en in de war. Ze blafte veel en keihard en vertrouwde ons niet. Ze vond andere honden, auto’s, scooters en fietsers ook doodeng. Ze ging uitvallen naar andere honden. Poeh! 

Kleine stressemmertjes

We zijn nu bijna 2 jaar verder. En we hebben grote stappen vooruit gemaakt. Teddie heeft een klein stressemmertje. Ze is snel overprikkeld. Zijn er weinig prikkels dan is ze rustig en voelt ze zich prettig. Dan kan ze redelijk goed omgaan met de prikkels die we wel tegenkomen. Maar zijn er teveel prikkels achter elkaar of één hele grote en enge prikkel, dan komt er een kleine of grotere uitbarsting. Hard blaffen of uitvallen. 

Ik zie een vergelijking met mijn autisme. Ik heb ook zo’n klein stressemmertje. Het gaat vaak zo: raakt Teddie overprikkeld, dan doe ik mee. Ben ik overprikkeld, dan reageert Teddie ook sneller en heftiger. Op die manier is ze een soort thermometer voor mijn niveau van overprikkeling of onrust. Ik kan hierdoor beter naar mezelf kijken.

Trigger stacking: opeenstapeling van prikkels

Bij trigger stacking gebeuren er in een korte tijd een paar (vaak spannende) dingen.  Met genoeg tijd ertussen geven de prikkels los van elkaar misschien een kleine stressreactie. Maar stapelen de triggers in korte tijd, dan wordt het teveel. Er is niet genoeg tijd om te herstellen, het stressemmertje raakt vol en stroomt over. 

Gebeurt dit bij Teddie (scooter + grote hond + rennend kind) dan komt er een heftige stressreactie. Meestal is dat uitvallen of hard blaffen. 

Bij mensen gaat het net zo, wij hebben ook last van trigger stacking. Mijn idee is dat autisten hier gevoeliger voor zijn dan neurotypische mensen. Ik wel in ieder geval. Ik word dan snel geïrriteerd of boos.

Ontprikkelen duurt wel 8 uur

Bij stress komen de hormonen cortisol en adrenaline vrij in een lichaam.

• Adrenaline is een kortwerkend stresshormoon. Het zorgt voor directe actie: vechten of vluchten. Verdwijnt de stressprikkel, dan verdwijnt adrenaline ook weer vrij snel uit een lichaam. 
• Cortisol blijft 5 tot 8 uur actief in een lichaam. Daarom is het belangrijk dat er genoeg tijd zit tussen verschillende prikkels. Een lichaam heeft de tijd nodig om weer in balans te komen. 

Komen nieuwe prikkels te snel dan zijn er nog stresshormonen in het lichaam. De hormonen die vrijkomen door de nieuwe prikkel, kun je hier weer bij optellen. 

Teddie schudt zich uit na een spannende prikkel, of ze gaat uitgebreid staan snuffelen. Thuis ligt ze een groot deel van de dag te tukken en te ontprikkelen in haar veilige, prikkelarme, ombouwde bench. 

Onrust laten verdwijnen met hartenergie

Ik heb ook manieren gevonden om met stress om te gaan. Bijvoorbeeld deze: Tijdens een wandeling met Teddie kan ik in de stress schieten als ik een moeilijke situatie voor Teddie zie aankomen die ik niet goed kan ontwijken. Voel ik de onrust op tijd, dan gebruik ik hartenergie om de onrust weg te krijgen. Dat doe ik zo:

• Mijn aandacht gaat naar het onrustige gevoel. Wat voel ik precies. 
• Dan bedenk ik wat ik eigenlijk wil voelen. Bijvoorbeeld: relax, ontspan, laat zijn wat er is. 
• Met mijn aandacht ga ik naar mijn hart. Ik probeer de onrust te voelen. Dan verschuif ik mijn aandacht naar dat wat ik eigenlijk wil voelen. Dat ga ik voelen in mijn hart. 
• Vanuit mijn hart stuur ik dat gevoel, de gedachte daaraan, omhoog naar mijn brein. Soms voel ik het omhoog gaan.
• Als het lukt, dan verdwijnt de onrust en kan ik de kalmte voelen. Dit ben ik nog volop aan het oefenen en als het lukt voelt dat heel fijn.

Mariska