Wie was ik na mijn diagnose autisme?

In deze blog zal ik meer vertellen over de periode dat ik mijn diagnose net had. Om een klein beeld te geven zal ik eerst vertellen hoe ik bij de GGZ ben gekomen. Ongeveer 5 jaar nadat ik wees ben geworden nam ik mijn klachten voor het eerst serieus. Ik ben opgegroeid met het idee om te moeten overleven. Het kwam gewoon niet in mij op en ik schaamde mij ook wel om toe te geven dat ik problemen had. In eerste instantie dacht ik dat mijn piekergedachten kwamen doordat ik de dood van mijn ouders niet goed had verwerkt. Al snel kwamen we erachter dat niet alleen dit de oorzaak was. Ik was erg onzeker en verlegen en ik wou hier graag iets aan doen. 

ADD of een depressie daar kon ik mij wel in vinden

Ik kon mezelf herkennen in ADD. Wat ik alleen niet wist, is wanneer klachten erg genoeg zijn om een officiële diagnose te krijgen. Depressie was het ook niet, want ik was niet voor langere tijd somber. Hierdoor dacht ik dat mijn leven bestond uit dipjes en dat ik met mezelf moet leren omgaan. Toen er autisme kwam als diagnose vond ik dit echt heel moeilijk. Ik begreep het niet en op basis van vragenlijsten kon dit het voor mijn gevoel niet zijn. Toen ik de eerste keer mijn diagnose verslag las toen verloor ik spontaan nog meer eigenwaarde. Ik was mij er echt niet van bewust dat ik een andere informatie verwerking heb en dat ik een gesprek niet op gang kon houden bijvoorbeeld. Hoe ik vertel wat je op een schilderij ziet, daarvan wist ik ook niet dat dit afwijkend was.

Ontkenningsfase 

Om heel eerlijk te zijn weet ik niet meer heel veel van de periode dat ik mijn diagnose kreeg. Wat ik mij vooral herinner is dat ik mij niet kon voorstellen dat ik echt autisme heb. Zeker op basis van wat ik op internet en in boeken las over de diagnose. Het was mij nog nooit opgevallen dat ik informatie trager of sneller verwerk. Ik kon mij op zich wel vinden in de boeken over autisme bij vrouwen. Door mijn onzekerheid en de vooroordelen werd mijn leven er niet beter op. Wat ik ook deed is mezelf vergelijken met anderen. Anderen hadden altijd meer geluk dan ik, was bijvoorbeeld een overtuiging. De tip die inmiddels anderen geef is: “Vergelijk jezelf niet met anderen”. Iedereen is anders en uniek en vergelijken kan een enorme vorm van stress zijn. Het jaar van mijn diagnose was zwaar, zeker toen ik door een reorganisatie mijn baan kwijt raakte. 

Verkeerde keuzes

Er is ook een periode geweest dat ik verkeerde keuzes maakte. Achteraf gezien niet de meest handige, waardoor ik steeds meer eigenwaarde verloor. Ik liet mijn geluk bepalen door mijn omgeving en de omstandigheden. Ik wist niet beter. Inmiddels kan ik er wel om lachen en heb ik mijn verleden een plekje gegeven. Het was voor mij lastig in deze tijd. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat ik meer zelfvertrouwen kon opbouwen wanneer ik maar vaak genoeg train en gezond eet. Mijn leven was vooral uit balans. Dit kan ik ook echt pas achteraf zeggen. Doordat ik mijn eigen grenzen niet kende, gingen anderen er bijvoorbeeld overheen. Ook ging ik over mijn eigen grens. Het probleem achteraf gezien is dat ik heel goed was in weglopen voor mijn gevoel. Ik verdoofde het gevoel van pijn en angst door bijvoorbeeld te doen alsof alles goed met mij ging. Dat ging het op zich ook wel. Diep van binnen op zielsniveau ging het echter steeds slechter met me. Ik was mij ook niet bewust dat ik bijvoorbeeld meer zelfvertrouwen kan opbouwen. Door onwetendheid dacht ik dat mijn leven nou eenmaal zo was als het is. Voor mij voelde het vooral als pech hebben en soms vroeg ik mij wel eens af waarom ik eigenlijk ben geboren. Dit laatste voelde ik vooral wanneer ik een sombere bui had. Meestal ging zo’n bui snel weer over. 

Veranderen

Ik wist dat er iets moest veranderen. Wat precies wist ik niet. Mijn eerste zelfhulp boek was wel erg helpend. Door mijn doorzettingsvermogen en hoog verantwoordelijkheid gevoel ging het voor de buitenwereld en volgens mezelf prima. Toen ik naar een seminar was geweest raakte de spreker mij enorm. Ik voelde mij gehoord en ik kreeg hoop. Ik leerde vertrouwen dat ik veel meer verschillende soorten doelen kan behalen. Dit heeft veel tijd nodig gehad. Je moet er wel wat voor doen en dat kan voor moeilijke en emotionele momenten zorgen. Stap voor stap leerde ik ook om mijn extensieve functies te ontwikkelen. Door mijn kwetsbaarheid te erkennen, begon ik intrinsieke motivatie te ontwikkelen. Ik wou puur voor mezelf veranderen en niet omdat ik dacht dat dit van andere mensen moest. Mijn perfectionisme kon ik loslaten, waardoor ik juist voor andere mensen een fijner mens ben. 

Petra