Ontwrichtende onduidelijkheid

Mijn eigen kinderfeestjes vroeger, Sinterklaas vieren, pauzes bij de repetities van mijn koor; ik werd er vaak onrustig of boos van. Het zijn situaties die vaak anders liepen of lopen dan ik had verwacht of waarbij ik niet goed weet wat ik precies moet doen. Kortom, het zijn onduidelijke situaties. 

Daar blijk ik niet zo goed tegen te kunnen. Klinkt logisch voor iemand met ASS maar het besef dat dat ook voor mij geldt, is er pas sinds kort. Of misschien besef ik het me opnieuw. 

Hoe dan ook, het ontstond als volgt: een aantal weken geleden merkte ik dat het steeds minder goed ging op mijn werk. Ik begeleid op verschillende basisscholen kinderen met leerproblemen. De inhoud van de begeleiding van een van de leerlingen veranderde. Op zich zag ik die verandering wel zitten, al wist ik nog niet goed wat ik zou moeten gaan doen en hoe ik het moest vormgeven. Maar dat zou vanzelf wel komen, dacht ik. 

Uiteraard was dat niet het geval. Het ging mis toen ik een plan op moest stellen. Het format dat ik normaal voor zo’n plan gebruik, bleek nu nauwelijks toepasbaar. Allerlei vragen kwamen op, zonder dat ik duidelijke antwoorden had: wat was nu precies de bedoeling? Hoe moest ik aan de juiste kennis komen? Wat voor doelen moest ik opstellen en misschien nog belangrijker: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik ze waar ga maken? 

Deze en andere vragen hielden me steeds meer bezig. En niet alleen onder werktijd: ook ’s avonds en in het weekend spookten de vragen door mijn hoofd en voelde ik me steeds onrustiger. Mijn andere taken begon ik steeds zwaarder te vinden. Ik was er te veel tijd aan kwijt, wilde alle lessen perfect in orde hebben en bracht meer uren achter mijn laptop door dan goed voor me was (we zaten midden in de lockdown en de scholen waren dicht). Dat merkte ik aan mijn lichaam, mijn hoofd en mijn gedachten. In mijn lichaam voelde ik spanning en in mijn hoofd ging het steeds meer voelen als een dikke pot stroop waarin mijn hersens hun werk moesten doen. Dat gaat traag en voelt naar. Mijn gedachten werden negatiever: ik ben niet goed in mijn werk, ik wil dit niet, ik kan het niet, ik wil mezelf pijn doen. 

Ik begon me pas weer beter te voelen toen het me na twee weken toch was gelukt een goed plan op te stellen en ik zicht kreeg op hoe ik mijn lessen vorm zou geven. Ook een extra gesprek met mijn collega, die me vertelde dat ik soms best wat relaxter mag zijn, hielp. De nieuwe duidelijkheid die ik voor mezelf had gecreëerd voelde bevrijdend. Net als een vlinder die ontpopt. Langzaam verdwenen de negatieve gedachten en bleek ik de rest van mijn werk toch wel aan te kunnen. 

Terugkijkend leg ik de oorzaak van een periode met negatieve gevoelens en gedachten dus bij het niet weten hoe ik mijn leerling moest gaan begeleiden. Of het dé oorzaak is, blijft natuurlijk de vraag. Er zullen in die tijd ook andere onduidelijke en onzekere zaken zijn geweest die elkaar allemaal hebben versterkt. 

Ik zal onduidelijke situaties niet uit mijn leven kunnen (en misschien ook niet willen) bannen, maar het besef dat stress en onrust kunnen ontstaan door onduidelijkheid, kan me in de toekomst helpen. Ik kan op zoek gaan naar wat voor mij niet helder is, er wat aan doen en zo weer een gevoel van grip op mijn leven krijgen. 

Carlijn