Evelien Tersteeg
43 jaar, vrouw met ASS
Blog geplaatst op: 17-9-2021
Opnieuw socialiseren
Het leven anno 2021 ziet er compleet anders uit dan het leven twee jaar geleden. Het kan niemand ontgaan zijn dat het Coronavirus tot diepgaande beperkende maatregelen hebben geleid, die voelbaar zijn voor elk individu in onze samenleving. Maatregelen waar we langzaamaan afscheid van nemen om zo weer terug te keren naar een maatschappij die in de buurt komt van die van twee jaar geleden.
Waar veel mensen in mijn omgeving erg uitkijken naar dit 'opengooien' van de samenleving, brengt het mij juist veel stress en onrust. Want om eerlijk te zijn, vond ik die anderhalve meter helemaal niet zo beperkend of vervelend. Integendeel, ik vond het juist bevrijdend. Geen mensen die onverwachts een knuffel wilden geven of handen wilden schudden, niemand die zo dicht op me stond dat ik de parfum of aftershave kon ruiken, geen mensenmassa's op straat waar ik me als in een computerspel behendig tussendoor moest manoeuvreren. Niet langer hoefde ik me verplicht te voelen op een feestje te verschijnen, want feestjes mochten niet; ook hoefde ik geen smoesjes te verzinnen niet te deur uit te kunnen, want waar kon je heen? De samenleving was door de beperkende maatregelen een stuk voorspelbaarder en prikkelarmer geworden en dat heb ik als prettig ervaren.
Tegelijkertijd zorgden de maatregelen er ook voor, dat ik mezelf niet langer uitdaagde in het opzoeken van sociale situaties. Mijn isolement werd groter dan waar ik me bewust van was en pas nu de samenleving heropent, merk ik hoe lastig ik het vind om weer 'mee te doen' en de mensen op te zoeken. Het is alsof ik daar vanaf een nulpunt aan moet wennen. Net zoals een puppy voorzichtig gesocialiseerd moet worden, moet ik langzaam blootgesteld worden aan de heropening van de wereld om me heen. Ik zet mezelf ertoe om een half uurtje de stad in te gaan of ergens buiten de deur koffie te drinken om weer onder de mensen te komen. Voor Corona kon ik best genieten van zulke momenten, maar nu zit ik met regelmaat te vechten tegen de paniek veroorzaakt door alle prikkels en drukte om me heen. Toch heb ik met mezelf afgesproken om minimaal eens per week zo'n 'socialiseringsmoment' te plannen, in de hoop dat het steeds vertrouwder zal voelen.
Ondertussen pleit ik ervoor die anderhalve meter erin te houden. In de rij bij de kassa, op straat, in de stad, gewoon overal in de openbare ruimte. Die anderhalve meter voelt als een onzichtbare veilige bubbel; mijn eigen kleine territorium waarin ik bepaal wie ik toelaat en wie niet. Anderhalve meter, de lengte van ongeveer 15 tompoezen. Het zou het opnieuw moeten wennen aan de maatschappij voor mij een stuk makkelijker maken.
Evelien
Meer informatie:
- Evelien is auteur van het boek 'Onzichtbaar onvermogen'. Zie ook de pagina van de uitgeverij
#autismebijvrouwen #ASS #overprikkeling #omgaanmetverandering #maskeren #overvraging
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
Evelien Tersteeg (vrijdag, 01 oktober 2021)
Hoi Annelien,
Bedankt voor je reactie. Ik bedoel vooral dat ik het heel prettig zou vinden als die anderhalve meter de nieuwe norm zou worden, al snap ik heel goed dat dat praktisch gezien niet haalbaar is omdat veel mensen snakken naar contact en het dicht bij elkaar zijn. Daarin verschil ik als autist duidelijk met mijn omgeving. Ik zou die anderhalve meter afstand graag zien als een nieuwe sociale regel; eindelijk een sociale regel waar ik wel iets mee kan, hahaha!
Wat ik niet goed snap, is dat mensen weinig respect lijken te hebben voor iemands persoonlijke ruimte(letterlijk die afstand van 1,5m) en dat mensen zich zonder dat ik erom gevraagd heb in mijn persoonlijke ruimte komen. In de supermarkt botsen mensen tegen je op, in de rij bij de kassa staan mensen zo dichtbij dat het mij benauwt. Ook ervaar ik het handen schudden, knuffelen en de beruchte drie zoenen als vervelend en onplezierig.
Ik ga me de komende tijd heel bewust richten op het bewaken van mijn eigen persoonlijke ruimte. Dat betekent dat ik letterlijk ga zeggen, dat ik bijvoorbeeld geen drie zoenen wil geven bij een begroeting of dat ik in de rij bij de kassa vraag aan mensen of ze wat meer afstand willen bewaren. Ik vind dat een hele uitdaging, maar ik ga het toch proberen, want die persoonlijke ruimte wil ik niet kwijt.
Hopelijk kun je iets met mijn antwoord en als ik tips nodig heb, dan hoor je wel van me!
Groetjes, Evelien
Annelien (zondag, 26 september 2021 12:49)
Hoi Evelien,
Herkenbaar wat je schrijft!
Ik voel ook dat ik de connectie moet hervinden, soms weet ik niet eens zeker of ik de sociale regels goed toepas. Die oefening ontbrak afgelopen 1,5 jaar.
En wat je zegt over die anderhalve meter afstand tot mensen, dat vind ik ook heerlijk. Vooral bij de kassa als mensen hun kar in je rug drukken.
Ik heb alleen 1 vraagje: hoe bedoel je deze zinnen? “Ondertussen pleit ik ervoor die anderhalve meter erin te houden. (…) Die anderhalve meter voelt als een onzichtbare veilige bubbel; mijn eigen kleine territorium waarin ik bepaal wie ik toelaat en wie niet.“
Dat kleine eigen territorium vind ik ook fijn, maar wil je dat de noodwet mbt anderhalve meter afstand daarvoor blijft bestaan? Of bedoel je dat je weer wilt leren zelf die genezen aan te geven? Ik geef die grenzen namelijk al jaren aan, lang voor de Corona maatregelen. Als je tips hierover wilt, mag je me Pb-en :)