Overprikkelingsangst

Ik was 13 toen ik besloot dat bepaalde angsten er niet mochten zijn. Met de bus reizen, bij iemand thuis eten? Ho maar. Erover praten? Uitgesloten. 

Ik was 15 toen ik besloot dat een bepaalde kant van mij er niet mocht zijn. Alles op school was me teveel, ik observeerde en concludeerde dat andere mensen daar geen last van hadden. Dus aanpassingen maken? Echt niet. Erover praten met vrienden? Absoluut niet. Ze zouden me niet begrijpen.

Ik was 17 toen ik afstroomde naar havo omdat het VWO te zwaar was. Niet vanwege mijn intelligentie, maar vanwege mijn faalangst en alle andere prikkels die school met zich meebracht.

Ik was 18 toen ik angstig aan het hbo begon en dagelijks nerveus in de trein zat, bang voor van alles en nog wat. Vooral bang dat ik het niet kon.

Ik was 20 toen ik huilend op stage naar Engeland ging omdat ik er heilig van overtuigd was dat het me niet ging lukken. Ik was ook 20 toen ik erachter kwam dat dat me wel lukte.

Ik was 21 toen ik besloot dat ik vanaf toen ook al die dingen wel kon die ik anderen zag doen. Op kamers wonen, fulltime stagelopen, met het ov overal naar toe reizen. Ik zou me vooral ook niet meer zo druk gaan maken. 

Ik was 21 toen ik in een minor met een druk project startte. Bovenop voorgaand stukje sportte ik drie keer per week en sprak ik regelmatig af met een vriendin om samen te eten.

Ik was ook 21, toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten. Die, naïef als ik toen was, echt niet zomaar over zou zijn.

Goed, dit klinkt wel erg negatief. Ik heb hele leuke tijden gehad, hele leuke dingen meegemaakt. Maar dit is er op de achtergrond altijd geweest, angst en overprikkeling zijn altijd latent aanwezig. Angst heeft voor mij een belangrijke functie: voorkomen dat ik mezelf voorbijloop. Zodra ik te veel hooi op mijn vork neem, vliegt de angst als een vervelende mug mijn leven in. Angst kan ook erg op de voorgrond komen te staan. Jarenlang is vechten tegen de angst mijn primaire reactie geweest. Dat leren ze je ook in therapie, dat je je angsten aan moet gaan. Wist ik veel dat je dat niet zo drastisch moest toepassen als ik deed… Hoe hard ik ook mijn best deed, nieuwe angsten bleven en blijven komen en gaan. Faalangst, angst voor het ov, angst voor misselijkheid en overgeven. Niet gek dus dat ik instortte. Inmiddels heb ik deze vorm van angst een naam gegeven: overprikkelingsangst. De beste reactie op overprikkelingsangst is juist niet wat ze je leren in therapie. De oplossing is luisteren naar wat mijn lichaam me probeert te vertellen en niet constant door de angst heen willen gaan. Daarnaast heb ik natuurlijk ook ‘normale’ angst, die ik GEDOSEERD aan moet gaan. Wat niet mijn sterkste kant is, ik leef soms nogal in uitersten. Het maakt het leven wel een stuk minder zwaar dat niet alle angsten overwonnen hoeven te worden. Ik hoop ooit het punt te bereiken dat mijn angst en ik geen ruzie meer maken, maar hand in hand gaan. Of zelfs het punt dat ik mijn angst dankbaar kan zijn dat het me helpt om een nieuwe burn-out te voorkomen.

Anne