Alle puzzelstukjes bij elkaar

Al mijn leven lang weet ik dat ik anders ben.

Altijd was ik al in mezelf gekeerd. 

Ongevraagde aanrakingen zorgden voor frustratie en zijn daarom altijd al taboe geweest.  

Emoties kan ik niet uiten en maar heel slecht voelen, hoe erg ik ook altijd mijn best deed.

Zonder gevoelens voor mijn ouders, mezelf of het gevaar om mij heen, het afvragen kostte altijd zo veel energie. 

De neiging om te praten of om hulp te vragen zit er bij mij niet in.

Mijn omgeving observeren, het waarom achterhalen en gedragsregels die ik als nuttig achtte kopiëren, waren mijn daginhoud en het enige dat belangrijk leek. 

Sociaal vaardig werd ik hierdoor nog steeds niet, omdat woorden niet natuurlijk kunnen komen.

Gevoelens kan ik niet goed inschatten, emoties aflezen lukt me niet.

Hierdoor kan ik nooit zeggen wat mensen willen horen, of zo reageren hoe het verwacht wordt. 

Het duurt lang om een vraag daadwerkelijk door te laten dringen, met een trage reactie als gevolg.

Met mijn directheid kwets ik ook onnodig, waardoor blijvend diepgaand contact leggen zo goed als onmogelijk wordt.

Situaties geweest of nog te komen, spelen zich keer op keer af in mijn hoofd.

Elke avond lig ik wakker, te spelen met mogelijke woordcombinaties en fouten die ik heb gemaakt, om me zo optimaal te kunnen presenteren en situaties met woorden te kunnen volbrengen.

Daarna begint het fantaseren om mijn hoofd tot rust te brengen, om dan op een gegeven moment in slaap te kunnen vallen. 

Detailgericht en gefragmenteerd waarnemen maakt veel dingen lastig. 

Een geheel is heel erg moeilijk te vinden. 

Maar elke dag zie ik weer iets nieuws, zie ik dingen die anderen ontgaan, schoonheid in kleine dingen die ik niet zou willen dat ze me ontgaan.

Elke dag afwegen wat ik letterlijk moet nemen en wat niet is ook erg vermoeiend, maar ook vaak hilarisch met alle positieve gevolgen van dien.

Door mijn geluidgevoeligheid heb ik altijd oorpijn, krijg ik alles te erg mee. 

Extra prikkels komen binnen, van alles om me heen. 

Drukte gaat me moeilijk af, een straat, een werkplek, zelfs een winkel heeft complete afsluiting van de omgeving als gevolg. 

Dingen en mensen zijn niet meer hoorbaar, of goed waarneembaar.

Een verdedigingsmechanisme van mijn hoofd.

Een vaste schemahandhaving is noodzakelijk. 

Zonder schema of een lijstje wordt iets zo goed als onmogelijk om te doen. 

Spontaan zijn zit er bij mij niet in.  

Alles moet gepland zijn, zelfs eten en een knuffel geven gaat niet spontaan en moet gecalculeerd zijn.

Een poets-tik en dwangmatig handelen geven een nieuw level van irritatie en prikkels vorm.

Alles moet recht staan, heeft zijn eigen plek, handen schudden is uit den boze,

een kruimel of geknoei zorgen ook voor irritatie en een woede-uitbarsting op een te hoog level. 

Door dit alles te proberen te onderdrukken en op een hoog level te compenseren en 

camoufleren, verloor ik zicht op mezelf en kwam ik in een sleur van constante overprikkeling en vermoeidheid terecht.

De autisme diagnose heeft vormgegeven aan mijn problemen en me de zicht op mezelf weer terug kunnen geven. 

Misschien kan ik nu met acceptatie en veel werk die innerlijke rust vinden waar ik al mijn leven lang naar verlang.

Zijn wie ik ben en niet meer zijn wie ik denk dat ik moet zijn. 

Francesca Schepers