Rouwproces na diagnose

Alles wordt vanaf nu beter.

Heb ik me even vergist.

Zeker, de puzzelstukjes vielen in elkaar nadat ik de diagnose autisme kreeg.

‘Ik ben zo opgelucht. Vanaf nu gaat alles anders zijn,’ zei ik dan ook met een grote glimlach tegen mijn man.

En zo voelde het die eerste dagen ook voor mij. 

Terwijl ik naar mijn werk reed vroeg ik me af of mensen aan me konden zien dat ik autisme had en dacht ik na over de prachtige toekomst die voor me lag.

Eindelijk zou de heftige depressie nu gaan opklaren, eindelijk kreeg ik de hulp waar ik al die jaren zo naar verlangde.

Het werd tijd want volhouden werd met de dag moeilijker.

Na een week zakte die eerste emotie en realiseerde ik me al snel: er is helemaal niks veranderd. Helemaal niks!

Het kwam hard binnen. Er is zeker wel wat veranderd. 

Toen ik 21 was en voor het eerst hulp vroeg, had ik hoop. En al die jaren en al die therapieën erna ook. Hoop op een beter leven. Hoop op de juiste therapie of op het juiste pilletje zodat het leven eindelijk eens wat dragelijk zou worden. Minder onrust, minder angst, minder piekeren en minder depressie.

Die hoop was nu ineens vervlogen. Ik ben hiermee geboren en ik moet hiermee leren leven. Hoe dan? Ik worstelde nu al zo.

Ik raakte in paniek toen ik over de toekomst nadacht en de tranen stroomde over mijn wangen. Er is al zoveel tijd verloren en de jaren zijn aan me voorbijgegaan. 

Hoe moet ik ooit een goede moeder voor mijn dochter zijn? Een moeder die haar gezin zo beperkt? Een moeder die altijd maar moe is en niet zoveel kan doen?

Hoe kan ik ooit leven met deze lijdensweg van overprikkeling en totale vermoeidheid? Hoe kan ik een gevoel van zingeving ervaren als het dagelijkse leven zo’n worsteling is?

Maar ook in deze periode ging de tijd gewoon verder. Deze emoties en gedachten zakten ook. Het was een rouwproces waar ik doorheen moest.

Ik probeerde mijn aandacht te leggen op mijn goede kanten. 

Zo ben ik enorm analytisch en overdenk ik processen waardoor ik kansen en mogelijkheden eerder kan zien.

Zie ik veel details waardoor ik de perfecte proeflezer ben voor een aantal schrijvers.

Door het zwart/wit denken kan ik structuur en rust aanbrengen in de ideeën van anderen. Ik ga niet mee in de zeeën van ideeën maar kies al snel wat er moet gebeuren.

Zo schrijf ik zelf graag en heb ik al een aantal schrijfwedstrijden gewonnen maar ook geholpen bij het voetbalkrantje van het dorp en bij het schrijven voor diverse verenigingen.

Mijn gevoel voor rechtvaardigheid maakt ook dat ik soms actie MOET ondernemen en daardoor situaties ten goede veranderen.

Mijn preoccupatie met gezondheid en leefstijl heeft ertoe geleid dat ik nu leefstijl adviezen aan anderen kan geven, weliswaar via email-coaching maar het lukt wel.

Door mijn lange reis heb ik veel ervaring opgedaan en hoop ik nu een steentje te kunnen bijdragen aan een stukje bewustwording over autisme.

Veel mensen werken eraan om hun minder sterke kanten te verbeteren. Het lijkt me veel handiger om je sterke kanten nog meer te versterken zodat je daar je zelfvertrouwen uit kunt halen en dat geeft een boost om ook met de minder sterke kanten om te gaan.

Is leven met autisme makkelijk? Absoluut niet!! Nog steeds verloopt mijn leven totaal niet soepel.

Zitten er ook goeie kanten aan? Zeker weten...

Jeannette