Schakelen op het werk

Een heel gewone werkdag, met heel gewone taken. Nee, niet alles is voorspelbaar. Er gebeuren veel onverwachte dingen, ik moet veel schakelen, maar daar ben ik op voorbereid. 

Voordat ik naar mijn werk ga stel ik voor mezelf namelijk altijd een aantal kaders. ‘Ik hoop dat het vlekkeloos loopt, maar….mijn collega kan ziek zijn, dan sta ik alleen. Bewoners kunnen problemen hebben, ziek zijn, aanvallen hebben, hun dag niet hebben, dan gaat alles wat langer duren. O ja en het systeem kan weigeren mee te werken.’ Allemaal mogelijkheden die ik al bedenk, als een kader voor mezelf om in mijn werk te kunnen functioneren. En het werkt. Mijn werk lukt me goed, zelfs als er veel ‘onverwachte’ dingen gebeuren. Ik kan schakelen…. als ik er maar rekening mee heb gehouden dat ik dit zou moeten doen. 

Terwijl ik achter de computer aan het werk ben met PB taken (een schema maken zodat onbekende medewerkers precies weten wat ze moeten doen bij de bewoners) krijg ik een appje. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat iemand mij een link doorstuurt van een huis. Al een tijdje ben ik op zoek naar een huis, maar ik vind ze nogal prijzig. Ik bekijk het huis en raak een soort van enthousiast. Ik kan online reageren. Heel fijn, want bellen vind ik vaak te spannend. Privé dan, want als ik voor mijn werk moet bellen heb ik er geen moeite mee. Het gaat dan namelijk niet over mezelf, maar over een ander. Ik bereid me voor en zorg dat het duidelijk is. En als het niet duidelijk is, kan ik altijd zeggen dat ik het met een collega ga bespreken. Al is het alleen maar om tijd te rekken. Terug naar het huis. Ik klik op reageren en zie dat er automatisch tekst ingevuld wordt. Handig. Snel duw ik op verzenden en ik wil mijn telefoon weg leggen om verder te gaan met het werk. Terwijl ik naar het scherm staar komen er allerlei gedachten in mij op. ‘Had ik er misschien iets bij moeten typen?’ ‘Ga ik dit bedrag überhaupt wel kunnen betalen?’ ‘Er staat een telefoonnummer bij, misschien laat ik wel zien dat ik het heel graag wil als ik juist bel.’ ‘Wat als ik bel en ik moet gelijk een afspraak plannen om te kijken, kan ik dan nog wel terug?’ ‘Maak ik het mezelf niet te moeilijk met dit bedrag per maand?’ ‘Is dit wel wat ik wil?’ 

In gedachten kom ik tot de conclusie dat ik moet bellen. ‘Niet met de deur van het kantoor open.’ Denk ik bij mezelf. Stel je voor dat er iemand langs loopt en mij hoort praten. Ik sta op en doe de deur dicht. Terwijl ik naar het scherm van mijn telefoon naar het nummer staar komt opnieuw de chaos van gedachten in mijn hoofd. ‘Is het niet raar dat ik eerst online reageer en dan nog bel?’ ‘Kan ik niet beter een tijdslimiet voor mezelf stellen voor wanneer ik een reactie gehad moet hebben?’ ‘Wat moet ik eigenlijk zeggen als iemand opneemt?’ ‘Hoe vertel je aan de telefoon dat je interesse hebt in een huis?’  ‘Wat wil ik eigenlijk zeggen?’ ‘Wat wil ik eigenlijk?’ Terwijl de complete chaos in mijn hoofd verder gaat duw ik mijn telefoon bijna automatisch uit. Ik klik alles wat op mijn scherm open staat weg en besluit om naar huis te gaan. Ik kan niet bellen, daar is de chaos te groot voor. Ik kan ook niet verder werken, daar is mijn concentratie te ver voor verdwenen. 

Terwijl ik naar huis rij, besef ik me dat ik op dat moment iemand nodig had die tegen mij zei: ‘Laat maar los, ik neem het even van je over.’ Les voor mij voor de volgende keer: niet meer mijn telefoon naast me neer leggen als ik aan het werk ben. Want ik kan wel schakelen, alleen moet ik me er wel op voor hebben bereid. 

Jacoba