Tik 'm aan! 

Hoe voel ik me? Moe, vooral moe. Opgelucht ook. Zo raar, je brengt je kind naar een gevangenis voor weken, maanden wellicht. En voel opluchting. Dat mensen mee gaan kijken, mee de verantwoordelijkheid dragen. Maar ik voel ook verdriet, en medelijden. Zo veel dat het me uitput. De wekker gaat om half 8 maar als mijn man zegt, blijf maar liggen, slaap ik als een blok. Tot 10.30 uur. De tijd dat ze de laatste drie weken bij ons was en we aan haar dag begonnen. Eindelijk EINDELIJK liet ze de bewegingsdrang los. En sliep twaalf uur per nacht. Het ging ook niet meer. Ze kon letterlijk én figuurlijk niet meer. Voor haar autistische brein moest dat tastbaar worden. Letterlijk is als je je tenen tot bloedens toe hebt kapotgelopen met 5 uur bewegen per dag en geen doorbloeding. Als er een bacterie in is gekomen en de penicilline onvoldoende grip krijgt op je pijnlijke lymfeklier in je lies. Figuurlijk als jij die nooit huilt tot 5 keer per dag in huilen uitbarst. Je vastklampt aan mij, weer op schoot. Je knuffels dicht bij je. 23 jaar, een regenboog aan leeftijden draag je in je. 

Je tentamen voor het tweede jaar van de geneeskunde studie: je hebt zo hard geleerd en je kunt het. Denk je. Maar je mag niet. Letterlijk één klapdeur verder dan de bloedprikdienst begint je tentamen. Je moet prikken, een hartfilmpje maken. Je mag geen tentamen doen. Je moet onder ogen zien dat je leven op het spel staat. Je hersens werken nog maar blijft je hart het doen??

Je mocht de feestdagen nog mee naar ons thuis. We hadden cocoon-dagen. Fijn jou weer om ons heen te hebben. In plaats van jou achterlaten in je eenzame studentenwoning. Hoezo dachten we dat jij het kon zonder begeleid wonen? Waren wij genoeg begeleiding? Plus één uurtje autisme coach per week. Maar je ziet er toch helemaal niet autistisch uit?? Het boek van Biance Toeps heb je verslonden. Nu wil je ook naar Japan. Zet het maar op je droom tekening. Dat je van reizen houdt, daar weer naar toe wilt werken.

De anorexia sloopt je. Al jaren. Maar deze keer meer dan ooit. Je zakt dieper weg, in kilo’s, in bewegen. Je wilt loskomen van ons, van mij vooral. Je hebt het leven al zolang door mijn ogen geleefd. Ik ga met je op reis naar Canada. We genieten van de prachtige natuur en elkaar. Daar begin je met veganistisch eten. Het is daar meer mainstream dan ik dacht en met mij erbij hou je een goed eetritme aan. Terug thuis begint het nieuwe schooljaar. Alles weer nieuw. Nieuwe werkgroepen, nieuwe bestuursfunctie, nieuw werk op de huisartsenpost. Intellectueel kan je – nog steeds – alles aan. Onvoorstelbaar! Je gewicht zakt langzaam. Als ik dan wegga voor een reis met je broer en een yoga teacher opleiding, voelt het alsof je alle ballen zelf in de lucht moet houden. Als ik terugkom ben je erger dan ik je ooit heb gezien. Hoe uitgeteerd kan een mens worden? En hoe “gewoon” ben je als ik met je praat. Twee personen, mijn dochter en haar anorexia.

Je vertrouwt me toe dat je voor het eerst zelf “een anorexia” in de spiegel ziet. En het mooi vindt…! Hoe kan ik je ooit begrijpen? Maar ik zeg zullen we foto’s maken? Voor later, als je hierop terug kunt kijken en ziet dat dit NIET je doel is? Ja knik je. Vandaag hebben ze in de opname ook foto’s gemaakt. Professioneel in de “medische fotostudio”. Wat een beroep. Welke man krijgt dit soort jonge vrouwen beroepshalve voor zijn camera? Zou hij kinderen hebben? Zou hij medelijden met ons hebben als ouders, zoals ik met haar dat ze er in haar onderbroekje moest gaan staan? Gaat ze het ooit zo lelijk vinden als wij? Ze snapt het nog steeds niet. Iedereen wil afvallen. Ze heeft net een heel blok in haar studie gehad over obesitas. Hoe schadelijk voor de gezondheid. En zij leeft heel gezond want groente en fruit én slank. Dus waarom doet iedereen zo paniekerig? Waar slank omsloeg in te dun is een ongeschreven regel. Haar autisme heeft dat nooit aangevoeld. 

Ze is trots. Het weegmoment, de nulmeting voor deze opname. Onder de 40 kg. Onder de BMI 13,5. Mama ik dacht dat ik er nooit onder zou komen. Ik zie haar stralen. Tik em aan! Je zou haar bijna een high 5 geven….Is het bereiken van dit “eindpunt” dan eindelijk bewijs genoeg voor jezelf? Mag je nu omhoog??

Rebecca