Dwang in de liefde

Al mijn hele leven loop ik op mijn tenen, stond het water tot aan mijn lippen, loop ik op mijn tandvlees en zo kan ik nog meer gezegdes verzinnen. Maar ik wist niet dat dit kwam door autisme.

Toen ik 18 was begon ik met studeren aan de universiteit van Utrecht. Moleculaire levenswetenschappen, een soort scheikunde. Heel leuk, maar ook heel veel. Al die borrels, de uitstapjes en de lange laboratoriumdagen. En ook...de liefde. Al snel ontmoette ik de liefde van mijn leven en werden we een hecht stel. Superfijn natuurlijk, maar ook wel heel lastig als je autisme hebt en dat helemaal nog niet weet. Ik merkte dat ik veel meer tijd voor mijzelf nodig had dan hij. Ook wilde ik niet altijd aangeraakt worden en kon ik uit het niets heel boos op hem worden. Vaak hield ik dit verborgen. Ik had namelijk heus wel door dat dit niet ‘normaal’ was en koos ervoor al mijn gedrag en boosheid weg te stoppen. Ik zou er dan in mijn eigen tijd wel een oplossing voor verzinnen.

Zo gingen jaren voorbij zonder dat ik dit durfde aan te kaarten. Ik kwam, mede door een te drukke studie, in een burn-out. Mijn ‘problemen’ (zoals ik ze zag) werden erger. Ik werd steeds vaker boos, voelde vaak dat ik afstand wilde nemen, vond het allemaal steeds ‘ingewikkelder’ worden en werd angstig. Eigenlijk had ik op dat punt naar een psycholoog moeten gaan, maar ik durfde niet. In mijn hoofd had ik namelijk een heel duidelijk beeld van hoe een relatie ‘hoorde’ te zijn en dit was zeker niet zoals het hoorde. Ik was dus bang dat een psycholoog mij zou vertellen dat mijn relatie niet goed was en dat ik het uit zou moeten maken.

Na drie jaar ellende ben ik naar een haptonoom gegaan. Er was in mijn lichaam zo veel spanning opgebouwd dat mijn lichaam niet echt meer lekker functioneerde. De haptonoom vroeg naar de oorzaak van mijn klachten en na veel gewik en geweeg heb ik haar verteld wat me dwars zat. Mijn grootste angst kwam uit, ze ging mijn relatie bekritiseren. Ze vond dat ik te jong was om zo te lijden in een romantische relatie. En daar had ze misschien gelijk in, maar het probleem was dat ik niet snapte waarom ik zo veel last had. En ik wilde hem gewoon niet verlaten. Of ik durfde hem niet te verlaten.

Na deze sessie ging het natuurlijk alleen maar bergafwaarts. Ik begon met verzinnen van regeltjes voor mijzelf en het controleren van mijn gevoel. Ik wist heel goed dat het niet goed was om zo te lijden, maar ik wilde niet bij hem weg. Daarom moest ik mijzelf aanpassen, zodat mijn rare gedrag onder controle bleef. Nou je raadt het al...dit werkte averechts. Ik werd steeds angstiger en ging steeds meer twijfelen aan mijn relatie. Ik controleerde constant of ik hem nog wel leuk genoeg vond en of er genoeg leuke momenten tegenover het lijden stonden. Het werd een obsessie. Als ik niet bij hem was, dacht ik constant aan hem. Niet op de verliefde manier, maar op een Sherlock Holmes manier. Ik probeerde telkens weer uit te vinden wat ik nou echt van hem vond. Het nam me compleet over. Als ik bij hem was kon ik niks anders meer doen. Ik werd gek.

Uiteindelijk ben ik behandeld voor OCD. Dit werkte redelijk. Al miste ik een groot stuk van het verhaal. Dit stuk kan ik nu aanvullen omdat ik sinds een paar maanden de diagnose autisme heb. Ik begin het allemaal steeds meer te begrijpen. Het is allemaal erg veel en het is ongelofelijk moeilijk om uit de OCD-val te blijven. Tot op vandaag kan ik extreem gespannen zijn in zijn buurt en kan mijn hoofd gaan ratelen over wat ik wel en niet moet doen en wat wel of niet hoort in een relatie. Gelukkig kan ik nu eindelijk meer gerichte hulp krijgen. Ook mijn vriend krijgt eindelijk hulp, want voor hem waren het ook geen makkelijke jaren.

Ik hoop dat anderen die dit lezen, en eerder aan de bel trekken. Je bent niet gek, er is niks mis met je relatie, je werkt gewoon iets anders dan je van tevoren dacht.

Emma Nora