Over seksualiteit en relaties

Als iemand vraagt waarom ik geen relatie heb, dan antwoord ik “geen behoefte aan”. Als gesuggereerd wordt dat ik op vrouwen val, dan reageer ik ontkennend. Als iemand begint over baby’s, dan snauw ik dat ik geen broedmachine ben. Maar de werkelijkheid is gecompliceerder. Ik wil wel ‘iets’, maar heb op mijn 37ste nog steeds geen idee op wie ik val, of ik verliefd kan worden en of een relatie op welke manier dan ook erin zit.

Alleen

De gedachte dat ik de rest van mijn leven alleen zal zijn maakt me verdrietig. Ik voel me vaak eenzaam, omdat er niemand in de buurt is om mee te praten. Ik wil met iemand leuke dingen doen, op vakantie gaan of thuis op de bank hangen. Vrienden hebben hun eigen leven, waardoor het lastig is om af te spreken of zelfs te bellen. Ik maak me ook zorgen over later: wie zorgt er voor me als ik tachtig ben?

Maar het benauwt me ook om regelmatig met iemand af te spreken. Soms heb ik behoefte aan contact en daarna heb ik veel tijd voor mezelf nodig. Een partner moet mijn grillen accepteren. 

Pubertijd

Op school luister ik naar verhalen van klasgenoten over hun eerste liefdes. Ik doe alsof ik het snap, maar heb geen idee waar ze het over hebben. Ik voel me tot niemand aangetrokken.

Maar op mijn veertiende, raak ik in de ban van mijn gymdocente. Ik speur de gangen af naar een glimp van haar. Zodra ik haar zie krijg ik het warm. Ik fantaseer er op los: bedenk verhalen waarin we op de fiets onderweg naar school honderduit kletsen. Mijn fantasieën zijn op geen enkele manier seksueel, ik wil haar alleen zo vaak mogelijk zien en met haar praten. Ik ben in de war. Is dit verliefdheid? Betekent dit dat ik op (oudere) vrouwen val? Of zie ik haar als moederfiguur, die me aandacht geeft die ik thuis niet krijg? 

Naïef

Ik ben 22 en depressief. Mensen zeggen steeds dat ik ‘iets leuks’ moet doen. Ik spreek met een studiegenoot af in de kroeg. Hij neemt me mee naar de dansvloer. We zoenen. Het is de eerste keer dat iemand mij zoent. Even later staan we buiten. “Jij woont hier toch in de buurt?” vraagt hij. Ik twijfel, “Wil je bij mij nog films kijken dan?” antwoord ik. Hij mompelt. Op mijn studentenkamer laat ik hem de films zien die ik heb gehuurd. Hij lijkt niet geïnteresseerd. Ik zeg dat ik dan wil slapen. Hij gaat niet weg. Het licht gaat uit. Ineens staat hij naakt voor me. Hij kruipt bij me in bed. Hij trekt mijn broek uit, maar ik weiger mijn onderbroek uit te doen. Het lukt hem toch. Ik laat hem zijn gang gaan. 

Hij vertrekt zodra ik ga douchen. Tegenstrijdige gedachtes gaan rond in mijn hoofd. Het is niet oké wat hij heeft gedaan. Ik ben boos, omdat hij niet heeft geluisterd toen ik zei dat het niet goed met me ging. Ik ben ook boos op mezelf, omdat ik niet duidelijk ben geweest. Ik voel me schuldig naar hem toe, omdat hij slechte seks heeft gehad. Toch voel ik ook opluchting, omdat er eindelijk iemand interesse in me toont, dat ik voor het eerst gezoend heb en seks heb gehad. 

Achteraf denk ik dat ik naïef ben geweest: ondanks dat we in de kroeg zoenden, had ik niet door met welke intenties hij mijn kamer in kwam. Tot op het moment dat hij naakt voor me stond, was ik in de veronderstelling dat we films gingen kijken. 

Datingperikelen

Sindsdien date ik af en toe via internet. Meestal blijft het bij een eerste date. Het voorstel om een tweede keer af te spreken laat ik bij de ander, omdat ik zelf niet aanvoel of ik de ander leuk of aantrekkelijk vind. En ik wil geen flater slaan als blijkt dat ik wel en hij niet nog een keer wil afspreken. 

Eén keer heb ik meerdere dates met dezelfde man. We doen sportieve activiteiten in de weekenden. Ik vind het leuk om met hem op pad te gaan, maar vind het moeilijk om hem regelmatig te zien. Het initiatief voor fysiek contact laat ik bij hem. Ik voel geen aantrekkingskracht, maar vind het ook niet erg om hem in zijn behoeften te volgen. Uiteindelijk loopt het stuk, omdat hij vindt dat ik me niet kwetsbaar genoeg opstel. Ik vind dat ik heb gefaald. Ik wil aan familie en vrienden laten zien dat ik ‘relatiewaardig’ ben en niet een hopeloos geval. 

En nu?

Ik kijk nog weleens op een datingsite. Maar heb nog steeds geen idee naar wie ik op zoek ben. Zoek ik een man, een vrouw of een mens in het algemeen? Wat maakt iemand aantrekkelijk? Wil ik wel een relatie en in welke vorm dan? 

Ben ik aseksueel? Dat verklaart misschien het gebrek aan romantische aantrekkingskracht? Maar ik heb geen afkeer tegen seks. Komt het door autisme, waardoor ik mijn eigen gevoelens en die van een ander niet goed kan begrijpen. Of komt het doordat ik een muur om me heen heb gebouwd, zodat niemand dichtbij komt?

Ik heb meer vragen dan antwoorden. Vragen waar anderen in hun pubertijd mee worstelen zijn voor mij nu relevant. Stel dat ik de ware nog niet heb gevonden, dan is het zonde om mijn zoektocht nu al te staken. Maar als de liefde niet voor me is weggelegd, dan leveren alle pogingen alleen maar frustratie op. Antwoorden zouden mij rust opleveren. Dan weet ik welke relatie, in wat voor vorm dan ook, ik moet zoeken. Of dat ik andere manieren moet vinden om het leven leuk(er) te maken.

Eva