Uit de kast komen

Ik ben Jeannette en ik heb autisme.

Een jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik deze blog zou schrijven. Ik schaamde mij intens. Voor wie ik was, voor mijn autisme en mijn anders denken. 

Op 38-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose autisme. Jarenlang heb ik geworsteld met mijn depressies en angsten. Cognitief kon ik het allemaal wel bedenken en na vele zelfstudies wist ik precies hoe het in mijn hoofd werkte. Waarom lukte het dan niet om het anders te doen, anders te denken en anders te voelen?

Na de diagnose was het duidelijk maar ook een rouwproces werd in gang gezet. Ik moest mijn verwachtingen over mijzelf aanpassen. Over mijn zelfbeeld, over mijn rol als moeder, partner, werknemer en vriendin.

Maar ook was het een rouwproces over eerdere behandelingen en uitspraken van hulpverleners. Ik moest verwerken wat was.

En dat lukte niet meer. In al mijn rollen kon ik de rust niet meer vinden en viel ik twee jaar geleden uit. Het besef kwam dat de lijn tussen functioneren en niet meer kunnen functioneren, flinterdun is. 

De depressie nam intens toe en ik zag uiteindelijk geen andere mogelijkheid meer dan een intensieve behandeling aan te gaan. Niet eens voor mijzelf maar voor mijn kleine meid. 

Een jaar geleden begon mijn reis en startte een pre-treatment. Twee maanden later begon mijn opname in een autismekliniek. Ik heb veel geleerd over mijzelf en mijn autisme. Ik ben mezelf echt tegengekomen. Ook heb ik veel geleerd over emotieregulatie, frustratietolerantie en intermenselijke vaardigheden. Vaardigheden die ik in het dagelijks leven goed kan toepassen. Individuele gesprekken, PMT sessies, traumabehandeling, een training voor het verbeteren van mijn zelfbeeld, ik heb keihard geknokt.

Niet om mijn autisme te genezen want dat kan natuurlijk niet maar wel om mezelf te mogen accepteren zoals ik ben. Om te leren omgaan met alles wat autisme voor mij meebrengt en ook in te zien welke krachtige kanten ik heb. 

Over twee weken verlaat ik de kliniek en start mijn na-traject. 

Ik ben er nog niet en ik heb nog een lange weg te gaan. Hoe en met welke hulp, dat weet ik nog niet precies. Er is nog veel onduidelijkheid. 

In mijn omgeving weten maar weinig mensen van mijn autisme af en kan ik heel erg goed maskeren. Het heeft mij ver gebracht. 

Tijdens mijn behandeling ben ik er achter gekomen hoe belangrijk het is om ook de andere kant te kunnen delen. Om mij kwetsbaar op te stellen en de verbinding aan te gaan.

Dit is mijn eerste stap naar de buitenwereld toe.

Ik heb autisme en dat is oké. Ik ben niet alleen.

Jeannette