Hanneke
48 jaar, vrouw met ASS
Blog geplaatst op: 9-9-2023
Zoals het hoort
Over mijn onwrikbare gedachtes die in mijn hoofd staan geprogrammeerd.
Op mijn 48ste, vier maanden geleden, heb ik mijn diagnose ASS gekregen. Eindelijk weet ik wat er aan de hand is met mij. De puzzelstukjes vallen dan ook op zijn plaats. Het geeft rust. Toch verandert er weinig. Daar zorg ik zelf wel voor. Echt ‘uit de kast komen’ met mijn diagnose durf ik namelijk nog niet. Omdat ik bang ben voor het veelgehoorde “Ach, ‘t zal bij jou toch wel meevallen?” Met mijn voorkomen val ik niet gelijk in het stereotype. Of zoals een van mijn beste vriendinnen zei: “Autisten kunnen geen emotionele relaties aangaan. Jij hebt toch gewoon vrienden…?” Dat doet pijn.
Angsten heb ik dan ook nog steeds. Aan de buitenkant zie je niet dat ik autist ben. Zou het mij helpen als je het wel kon zien? Ik ben namelijk continue bang. Bang dat ik mensen teleurstel. Bang dat ik niet voldoe aan het ideale plaatje dat ik al heel vroeg in mijn leven in mijn hoofd gecreëerd heb. Grappig zijn, adrem, aanwezig zijn, slim, altijd de goede vragen stellen. Als je zo bent, mag iedereen je. Als ik zo zou zijn, zou ik vrij zijn. Dat denkbeeld staat onwrikbaar in mijn hoofd geprogrammeerd. Boos ben ik op mijn onvermogen. Het liefst zou ik een bord om mijn nek willen hebben hangen. Ik ben een autist en ik ben anders. Maar dat durf ik niet. Ik ben een vrouw van 48 maar voel me eigenlijk altijd nog een kind.
Ik lig er wakker van. Slapeloze nachten heb ik nog steeds. Nachten waarin ik allerhande situaties analyseer. Overanalyseer. Met de altijd terugkomende gedachte: heb ik dit zo goed gedaan? Klopt het conform de door mijn eigen gestelde ‘dat hoort zo’ regels. Nachten lang sta ik aan. Met gedachtes die ik niet kan parkeren. Nachten waarbij ik de dag doorneem, reconstrueer en evalueer. Om sociale situaties te kunnen begrijpen en de juiste betekenis eraan proberen te geven. Nachten waarin ik scenario’s doorneem voor de volgende werkdag. En gesprekken voorbereid. “Heb je een fijn weekend gehad? Wat ga je doen met de vakantie?” En de lunchsituatie of een vergadering met collega’s verbeeld. En kaders schep. Wat is de beste manier om op een collega af te stappen waarvan ik nog iets nodig heb? En…
Over mijn grenzen gaan doe ik nog steeds. Simpelweg merk ik ze te laat op. Ik raak snel oververhit. Wanneer ik een wandeltocht in de Alpen maak. Of gewoon een fietstochtje thuis. En als ik aan het klussen ben, kan ik moeilijk stoppen. Ik moet alles kunnen. Ik moet voldoen aan mijn ‘dat hoort zo’ kader. Daarom ga ik door. Ik haal mezelf te laat weg uit een sociale situatie. Ik wil graag een bijdrage leveren en gezien worden. Altijd. Een stukje meer. Even nog. En dan word ik moe. Code rood.
Moe. Nog steeds. Vaak. Dit komt ook omdat ik moeite heb om informatie te verwerken. Gedrag van anderen kan ik slecht begrijpen. Of ik word overvallen door een stormvloed aan informatieprikkels. Dan raak ik in paniek. Ik laat me uit het veld slaan als ik een grapje van mijn baas niet begrijp. Machteloos kan ik geen woord meer uitbrengen. Van binnen raak ik compleet over mijn toeren. Word ik vreemd aangekeken? Ik weet het niet. Dagen heb ik slechte zin. Maanden bereid ik mij voor. Voor de buurtbarbecue. En het zomerfeest van mijn werk. Met wat ik kan verwachten. Bang dat ik ontredderd raak. Ik heb schrik.
Hanneke
#autismebijvrouwen #ASS #overprikkeling #zelfbeeld #denkbeeld #latediagnose #informatieverwerking #grenzen #angsten
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
We willen iedereen de kans geven zijn/haar visie en reactie te geven. Wees wel respectvol naar elkaar. Daarnaast is FANN niet verantwoordelijk voor de inhoud van de reacties.
Kim (maandag, 13 november 2023 13:38)
Lieve Hanneke,
ook ik heb pas op mijn 44e mijn diagnose gekregen. En jaar (vol van therapieën bij de GGZ) later brak ik bij de enkels af en kwam thuis te zitten met een burnout.
Nu bijna weer een jaar later komt er weer een beetje kracht en energie terug.
In mijn herstelproces ben ik een 'handleiding van mij' aan het schrijven. Deels als document waarin ik alle stappen en processen die ik heb doorlopen beschrijf als herinnering, en deels als handreiking voor mijn omgeving.
Op zoek naar passende quotes en herkenning kwam ik jouw verhaal tegen en kan deze bijna letterlijk copy-paste toevoegen in mijn 'handleiding'.
Dank je wel voor het uitspreken van 'mijn pijn'.
Lieve groetjes, Kim
Chji (woensdag, 27 september 2023 10:54)
Inge, ik wil even op jou reactie reageren. Wat sta je daar mooi in en wat een kracht laat je zien.
Complimenten, Ik was 62 toen ik het hoorde, nu 64, maar ben nog lang niet zover als jij.
Dankjewel
H. Inge van Werven (dinsdag, 26 september 2023 09:54)
Ja Hanneke,
Ik heb ook een late diagnose (was 70 yrs). Ik omschrijf het altijd als een pijnlijk leven in een geplaagd lichaam. Toch was het voor mij een groots moment van vergeving naar mezelf en een moment om veel nu met inzicht, liefde en begrip voor mezelf op te bouwen. Nooit voldeed ik aan het beeld van "Normaal" en ook nog eens het beeld als "vrouw'. Het was allemaal mijn schuld dat ik zo vreemd was. (En altijd uitgeput)
Nu kan ik mijzelf echt erkennen in mijn prachtige talenten en gevoeligheden (ik ben het type HSP/ASD, Asperger). Het doet me wel pijn dat ik enkele groeimomenten in mijn leven daardoor gemist heb, maar nu kan ik er vrij voor gaan. Ik ben een trotse Autist: ik ben anders bedraad.
Ik meld het altijd bijna meteen, omdat dat ik het recht heb mezelf te zijn. Ik claim dat ik TraumaSensitief behandeld wens te worden.
Laatst gebeurde er wel wat engs. Twee autisme coaches stonden op me te wachten terwijl ik vocht met een parkeermetervenstertje dat door lichtinval onleesbaar was. En ik voelde ze denken: ach dat kan die autist niet, terwijl het de parkeermeter was die iets niet leverde. (Daar kwamen ze achter toen ze me kwamen "redden'.) Die toewijzing van "zieligheid" - dus te bewijzen onjuist, overkomt me vaak, zeker ook van hooggeschoolde deskundologen. Het is ernstig steeds weer te bemerken dat, na al dat gezwam over ToM, nog steeds blijkt dat zij geen goede ToM van mij (ons) hebben. En zich "boven' mij plaatsen ipv "naast' me.
Maar dat zal me niet weerhouden een trotse autist te zijn (en om hulp te vragen als ik dat nodig heb, maar die is er dan vaak niet).
Je schrijft: "Het liefst zou ik een bord om mijn nek willen hebben hangen. Ik ben een autist en ik ben anders. .... voel me eigenlijk altijd nog een kind."
Weet dat die onschuldige waarheidszoeking en rechtvaardigheid een heel groot talent van ons is. Martine Delfos schrijft dat wij de dingen willen begrijpen in een cultuur van "napraters'. Dus:
Geniet ervan en kom tot bloei.
Het ga je goed, inge
Sietske Visser (zaterdag, 23 september 2023 00:47)
Zo herkenbaar. Ik heb onlangs op mijn 47ste de diagnose ASS gekregen. Veel dingen vallen op zijn plek maar er blijven ook nog heel veel vragen. Onbegrip van anderen is zo herkenbaar net als opmerkingen van Maar je hebt toch een goede baan, Je bent zo open en spontaan etc. Mezelf accepteren en mezelf liefdevol begrenzen probeer ik nu te leren maar dat is moeilijk als je je hele leven gewend om net te doen zoals iedereen 'omdat het zo hoort ' en gewoon doorgaan totdat alle alarmbellen afgaan. Ik wens jou ook veel rust en geduld in dit proces.
Bep Schilder (donderdag, 21 september 2023 19:14)
Dank, Hanneke, voor het zo treffend verwoorden van deze helaas zeer herkenbare items. Sterkte en succes met je worsteling.
Chji (maandag, 18 september 2023 12:49)
Hallo Hanneke, wat goed beschreven en wat herkenbaar. Ik zelf heb het nu voorzichtig aan drie mensen benoemd en kreeg toen de reactie: “ dat verbaasd mij niet” en “ dat wisten we al”
Ik moet zeggen dat ik dat weer erg lastig vindt. Alsof men al dingen wist die ik niet wist.
Zo blijf ik stoeien met het Leven
Ik wens je sterkte met je proces.
Amanda (maandag, 11 september 2023 21:05)
Hanneke,
Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik vond het zeer heftig om te lezen. Ik voel hoe uitgeput je bent. Hopelijk vind je een manier om makkelijker door het leven te gaan. Wellicht proberen minder streng te zijn voor jezelf omdat jouw brein nou eenmaal niet zo werkt als die van vele anderen. Je bent goed zoals je bent. Waarschijnlijk vinden net zoveel mensen jou aardig als je meer jezelf mag en kan zijn.
Ik herken veel van jou in mijzelf. Vooral als het gaat om het overanalyseren en de daardoor slapeloze nachten. Ik ben eigenlijk, na tal van diagnoses (PTSS, depressie, borderline en eetstoornis), uitbehandeld maar nog steeds opzoek naar antwoorden. Want het leven is nog steeds heel ingewikkeld. Sinds maart sta ik op een wachtlijst bij een specialist in autisme. Nooit heeft een hulpverlener in het verleden rekening gehouden met dat er mogelijk sprake van autisme zou kunnen zijn. Dit vind ik onbegrijpelijk. Ik moest de puzzel zelf leggen na het lezen van een artikel. Maar goed, het geeft me een stukje hoop en dat had ik eigenlijk al niet meer. Hoop dat er nog iemand is die me kan helpen.
Jane (zondag, 10 september 2023 17:46)
Hoi Hanneke, mooie blog. Veel herkenning. Al is het alleen al de late diagnose autisme (ben zelf ook 48 jaar). Hopelijk heb je hulp bij het hele proces. Want het lijkt erop dat je, net als ik trouwens, wel wat meer rust en levensplezier kunt gebruiken. Dat wens ik je in ieder geval!